Naast de openstaande deur van de winkel staat een rond rek met daarin grote plastic bollen in allerlei kleuren. ‘Trekpleister 5 euro voetbal’ is met dikke letters op een oud stuk karton geschreven. Het karton is slordig door middel van wat touw aan het rek gehangen. IWIH loopt langs de plastic voetballen de winkel in. “Goedemorgen,” zegt IWIH opgewekt tegen het meisje achter de kassa. Het winkelmeisje staat verveeld aan haar nagels te punniken, kijkt even op bij het horen van IWIH’s stem en richt haar ogen weer terug op haar nagels. IWIH schat het meisje een jaar of 20. Het meisje ziet eruit alsof ze zolang had gedaan over het niet halen van haar havo-diploma, dat ze na havo 4 direct aan de slag kon, of nou ja moest omdat vaders wel doorhad dat dochterlief zo gemotiveerd als afgekeurde AOW-er was, bij de Trekpleister.

IWIH loopt naar de achterkant van de winkel waar de pijnstillers in een grijs plastic ooit modern ogend rek zijn gepleurd. Van netjes rangschiken of stapelen was in ieder geval geen sprake. IWIH laat zijn oog over de tientallen doosjes glijden en pakt er een blauw met wit kartonnen doosje uit met de weinig verhullende tekst: Paracetamol 500 mg. Direct naast de pijnstillerchaos, staat een houten winkelschap. Het schap staat bordevol homeopatische onzin, waar toch vooral op iedere verpakking het woord ‘natuurlijk’  vetgedrukt te lezen valt. IWIH probeert zich te herinneren, hoe de rustgevende tabletjes ook al weer heten. Hij bekijkt van boven naar beneden in het schap één voor één de verschillende producten en op de vierde rij ziet hij de kleine potjes Valdispert staan. Met de paracetamol en de Valdispert loopt hij naar de kassa. Onderweg pakt hij nog een kilo zak Engels drop vanuit een bak en legt de artikelen demonstratief op de balie. “Goedemorgen,” zegt IWIH nogmaals, maar dan op een venijnige toon. De blonde diva maakt een soort van laag zeehondengeluid, wat door moet gaan voor ‘hallo’. Vervolgens begint de Trekpleisterkip met het scannen van de zak Engelse drop en als een gedresseerde aap vraagt ze: “Bent u bekend met het medicijn?

Terwijl de winkelmedewerkster de zin uitspreekt, verandert er iets in het hoofd van IWIH. De manier waarop hij hier behandeld wordt, staat hem helemaal niet aan. De woorden van de Trekpleisterkip komen vertraagd binnen, alsof een oude VHS-tape door de videospeler wordt opgevreten. “Nee!” zegt IWIH stellig. Het meisje lijkt heel even van haar aprepos. “Nou, u moet gewoon de tablet met water innemen,” vertelt. “Warm of koud?” vraagt IWIH direct nog voor ze het potje op kan pakken om verder te gaan met scannen. “Ehm, koud,” zegt ze met een aarzeling in haar stem alsof ze in de maling wordt genomen. Inmiddels is een oudere vrouw, IWIH schat haar op 75, achter hem komen staan met een blauwe plastic mand vol toiletpapier, een tube tandpasta en een fles hoestsiroop. “Kan ik gewoon paracetamol gewoon innemen in combinatie met diazepam?” vraagt IWIH het meisje op overdreven vriendelijke toon. Het meisje kijkt verschrokken en IWIH betrapt zichzelf op een licht overwinningsgevoel. “Dan moet ik even voor u kijken meneer,” zegt zij terwijl ze onhandig met haar pulknagels het doosje probeert open te krijgen om de bijsluiter te raadplegen. IWIH ziet hoe onhandig het meisje staat te tobben met het doosje. “En wat gebeurt er als ik bij seroquel paracetamol inneem?” vraagt IWIH over de andere vraag heen. Een gevoel van trots en macht maken stiekem van hem meester. Eenmaal de bijsluiter uit het doosje gefriemeld, begint het meisje vluchtig met haar ogen te scannen op woorden, die ze nog nooit gezien heeft. “Er moet een omgekeerd evenredig verband zijn tussen de grootte van de oorbellen en het IQ bij een vrouw,” denkt IWIH bij zichzelf terwijl hij de twee armbanden in haar oren observeert.  Hij kijkt genoegzaam hoe het meisje veel te snel haar ogen over de bijsluiter laat glijden om ook maar een woord te kunnen herkennen.

“Kunt u dat niet thuis nalezen?” hoort IWIH van achter zijn rug. Alsof hij met een emmer koud water uit zijn overwinningsroes wordt gewekt, draait hij zich naar de vrouw toe. “Ben jij al aan de beurt?” brult IWIH in de richting van de oude mevrouw. “Of moet ik je even duidelijk maken hoe je netjes op JOUW beurt wacht?” De oude vrouw perst haar lippen op elkaar alsof ze een groot geheim moet bewaren. “Nou, weet je al of ik die paracetamol met diazepam mag innemen?” schreeuwt IWIH de andere kant op. Het meisje lacht onzeker en leest nu zorgvuldiger de bijsluiter. De aanblik van het meisje doet de rust in IWIH terugkeren. IWIH gaat tegen de balie staan en kijkt als een leeuw op zijn prooi neer. “Nou, nou?” probeert hij het meisje nog verder uit haar doen te krijgen. Het meisje hangt ver voorover gebogen, vooral om IWIH’s blik te ontwijken, over de bijsluiter op de balie. Met inmiddels rillende wijsvinger gaat ze lezend een aantal medicijnen af. “Gaat dit heel de dag duren? Dat fossiel hier achter mij, wordt er ook niet jonger op!” zegt IWIH op een cynische onoverwinnelijke toon. Ze kijkt voorzichtig omhoog.

En dan breekt ze. IWIH kijkt hoe haar ogen waterig worden. Het traanvocht begint zich in haar oogleden op te hopen, en nog geen tel later veranderen de veel te kleine letters van de bijsluiter in een wazige vlek van inkt. Van de non-chalante kille ‘vrouw’ zo’n 15 minuten geleden was niets meer over. Het meisje zag er nu heel kwetsbaar, angstig, afhankelijk en verdrietig uit. IWIH stapt iets achteruit, ziet wat hij heeft aangericht, glimlacht trots eigenlijk naar zichzelf en zegt: “Ik kijk het thuis zelf wel even na.” Hij pakt het potje wat nog naast haar op de balie staat en haalt er twee tabletjes uit. “Hier neem deze zo maar even in, dan word je weer wat rustiger.” Het meisje pakt aarzelend en trillend de tabletjes aan, alsof ze ieder moment kunnen ontploffen. “Nog één laatste vraag,” zegt IWIH :”Ben je wel bekend met het medicijn?”