We schrijven het jaar 2026. Vanuit het vervallen, met vogelpoep besmeurde Paleis van Justitie te Den Haag klinken geluiden die doen denken aan een dagje uit in Dierenpark Emmen. In de met mos overgroeide rechtszaal zit een vermoeid ogende, dik bebaarde man in een vieze toga zielloos voor zich uit te staren. Hij lijkt totaal niet verrast door het compleet absurde tafereel dat zich voor hem afspeelt. In de tochtige ruimte bevindt zich namelijk een samenraapsel van diverse inheemse en voorheen uitheemse diersoorten, die niet zouden misstaan in een verfilming van de Ark van Noach. Twee bonobo’s smijten ondertussen hun fecaliën richting de neushoorn, welke zich vlak daarvoor met veel geweld op de perstribune had gewerkt. Uiteraard onder luid gelach van de hyena’s, die daarna verlekkerd begonnen te grommen naar de kuikens van de aanwezige ganzen. “Orde in de rechtszaal…”, verzucht de oude man terwijl hij zachtjes met zijn hamer op de smoezelige tafel tikt, wetende dat het geen effect zal hebben. “We vervolgen nu de zaak van de moord op Mingming de pinguïn. Heeft de advocaat van de gedaagde, Streepje de tijger, nog iets toe te voegen voordat ik de strafmaat bepaal?”. En terwijl de goedgeklede en voor dit gezelschap opvallend schoon gewassen advocaat zijn verdediging afsteekt, draait de verslagen rechter zijn stoel om en kijkt hij met betraande ogen naar het staatsieportret dat achter hem hangt. Marianne Thieme kijkt lachend terug, terwijl de wetgeleerde zijn handen snikkend naar zijn gezicht brengt.

Het was nog maar tien jaar geleden toen, na de moord op op Geert Wilders door Volkert van der Graaf, de PVV met een overweldigend zetelaantal de verkiezingen won. Ze wisten 73 stoelen te veroveren, en nadat Fleur Agema na een maand coalitievormen afscheid van de politiek had genomen omdat de partijleiding en moederschap te zwaar waren voor haar fysieke gesteldheid, werd de partij overgedragen aan Dion Graus. Immers, Martin Bosma was uit de gratie gevallen na zijn coming out over de vele darkroom-escapades met zestienjarige Marokkaanse schandknapen. De heer Graus had nog slechts drie zetels nodig voor een absolute Kamermeerderheid, en vond deze al snel in de persoon van mevrouw Thieme van de Partij voor de Dieren. Zij had er inmiddels vier, en kon daardoor enkele harde eisen stellen waar de grote dierenliefhebbende partijbaas van de PVV geen enkel bezwaar tegenover zette. Sterker nog; enkele PVV-richtlijnen die sinds de oprichting onveranderlijk in het programma stonden, zoals het anti-Islam standpunt, werden door Graus uit eigen beweging geschrapt. Zo werd de Fauna-coalitie van 2016 geboren, wat door Graus en Thieme naar de pers werd verkocht als “een beestachtig goed kabinet”.

In het begin leek er niet zo veel aan de hand behalve dat de natie nog in shock was over zowel de laffe “Balsem-moord” op Wilders (Van der Graaf had cyaankali in zijn lipstick gedaan), alsook de plotselinge regeringsvorming waar zowel de politieke linkse als rechtse vleugels initieel weinig of geen principiële bezwaren tegen konden vinden. Maar binnen enkele weken na benoeming door Koning Willem de Overbodige, de laatste monarch der Nederlanden, begonnen de veranderingen in een noodtempo vorm te krijgen. De Dierenpolitie werd in ere hersteld, en kreeg door middel van een spoedwet in sommige gevallen autoriteit boven zowel de reguliere politie alsook de rechterlijke macht. Alle dierenasielen, boerenbedrijven, varkensflats, nertsenfokkerijen, circussen, proefdiercentra, legbatterij-hangars en kinderboerderijen werden gesommeerd per direct hun dieren los te laten. Niet voldoen aan het verzoek stond op standrechtelijke executie, uit te voeren op locatie. De verwoesting die de stroom aan losgelaten beesten op korte termijn teweegbracht voor de natuur, de dorpen en de steden diende men voor lief te nemen, immers dieren hadden na een illegale grondwetswijziging exact dezelfde rechten als mensen en de natuur moest men verplicht zijn gang laten gaan. Vlak na deze roerige periode fuseerde de PVV met de PvdD om stabiliteit te bewaren, en nam mevrouw Thieme het roer over van Dion Graus. Deze laatste moest namelijk een celstraf van 22 jaar uitzitten vanwege het stompen van een zwangere emoe.

Echter, nadat de gehele vleesproductie tot stilstand was gebracht en er een algemeen visserijverbod werd ingesteld, stortte het land zich in een aanhoudende periode van diepe armoede en verschrikkelijke hongersnood. Doordat er geen vlees en vis meer werden geconsumeerd en geëxporteerd, raakten binnen een jaar circa drie miljoen Nederlanders werkeloos door domino-faillissementen. De overheid zette deze mensen aan het werk door, met behoud van hun uitkering van € 300,- en een bos knoflook per maand, de door voormalige veehouders gebruikte kavels als landbouwgrond te gebruiken voor het telen van niet-genetisch gemodificeerde groenten en fruit. Alle oogsten mislukten omdat deze vorm van landbouw compleet onrendabel is en niet aansloot bij de huidige kwaliteit van de teelaarde. Daarbij bleek dat, om de gehele populatie te voeden zonder enige vorm van dierlijke producten, er circa zeventig keer meer landbouwgrond nodig was dan de totale oppervlakte van Nederland. Dit dreef de overheid er toe om wapens en oorlogsmaterieel uit Rusland te importeren en een grootschalige invasie van België, Duitsland en Frankrijk in te zetten. Roos Vonk, minister van Milieudefensie, had tevens rapport na rapport over de barbaarse dieronvriendelijke praktijken in deze landen laten schrijven en rechtvaardigde daarmee de strijd tegen deze monsterlijke rood vlees-etende landen.

De ultra fanatieke soldaten, gedreven door de wanhoop der honger, slaagden wonderwel. Er werd echter gesproken van gruwelijke oorlogsmisdaden zoals het levend verorberen van varkens in Frankrijk en het rauw opeten van hele kuikens in België. De Nederlandse strijdkrachten die zich hier schuldig aan gemaakt hadden, werden geëxecuteerd in opdracht van het nieuwe Nederlandse Oorlogstribunaal dat werd voorgezeten door Koko de baviaan, die enkele tekens in gebarentaal kende. Ondertussen braken enorme epidemieën uit in het Moederland, die vanwege het totale verbod op medicijnen die in hun testfase gebruik hadden gemaakt van noodzakelijke dierproeven, wierig teelden. Er was een ruime voorraad van homeopathische middelen voor handen maar de plagen en uitbraken (van voorheen als uitgeroeid geachte ziektes) raakten in een stroomversnelling, ondanks dat de staatssecretaris van Feitenfabricaties Diederik Stapel had bezworen dat homeopathie volgens al zijn onderzoeken beter werkte dan alle andere vormen van medicatie ooit. Een wetenschappelijk antwoord op deze problemen bleef dan ook achter, omdat geleerden en kinderen geen toegang meer hadden tot de broodnodige dierlijke eiwitten die er voor zorgen dat er gestage en gezonde hersengroei plaatsvindt en hogere denkprocessen ondersteund worden. De kindersterfte was ook enorm, gezien baby’s afhankelijk zijn van deze eiwitten en de kunstmatige alternatieven te duur en te schaars waren.

Ondertussen, in de rechtszaal, draait de oude bebaarde rechter met de warrige, grijze haren zich weer om naar de aanwezigen. Hij overpeinst in een kort ogenblik zijn leven, dat tot tien jaar geleden nog heerlijk veilig leek vanwege zijn neutrale D66-houding, met zijn neutrale D66-vrienden en D66-familie en zijn neutrale D66-huis in zijn neutrale D66-Vinexwijk. Het leek hem altijd het verstandigst om iedereen het voordeel van de twijfel te geven en er vanuit te gaan dat niemand de intentie had om anderen bewust kwaad te doen. Zodra dat toch wel gebeurde, was het zijn taak om de dader van een misdrijf, zoals bijvoorbeeld kinderverkrachters of jihadisten, weer op het rechte pad te laten zetten door hen even te laten schoffelen en psychologen in te schakelen. Immers; ieder mens verdient een tweede kans en het kwaad is voor het slachtoffer toch al geschied. Maar nu, na het overlijden van twee kleinkinderen door hongersnood en ondervoeding gevolgd door de openbare onthoofding van een neef die zei dat homeopathie kwakzalverij was, bedenkt hij zich dat het nu wel klaar is. “Foei, Streepje! Stoute tijger! Je mag geen pinguïns eten!” schreeuwt hij met een verrassend trotse, bombastische stem voor zijn iele postuur. Een golf van verontwaardiging gaat door de zaal. Langzaam staat de bejaarde jurist op. Hij weet dat hij zojuist zijn doodvonnis getekend heeft vanwege overtreding van artikel 9b van het Groot Dierenrechtboek. Daarin staat dat het reprimeren van een dier gelijk staat aan dierenmishandeling, waarop de doodstraf door steniging met kokosnoten staat. De oude man glimlacht. Hij is nu eindelijk vrij. Het portret van Marianne Thieme kijkt toe en lacht met hem mee. Want mensen zijn net dieren.