Een open kruipluik waar nog een stuk vel van je scheenbeen aan hangt. Een toilet wat niet doorspoelt. De verwarming zit er wel maar is nog niet aangesloten. Een half betegelde badkamer die vol staat met gereedschap. Open elektrische bedrading waar je kinderen ineens heel goed van snappen waarom ze eraf moeten blijven. Scheuren in de muur omdat je dacht dat stutten niet echt nodig was als je een wandje weghaalt. Overal staan halve zakken cement en je ziet geen hand voor ogen vanwege het stof. Kortom je bent met een kleine verbouwing bezig. Het loopt op zich best aardig en je neemt de tijd om alles grondig aan te pakken. Maar dan na 1,5 jaar verbouwen begint het gezeik. Vrouwlief gaat zeuren dat ze ook wel eens fatsoenlijk wil wonen, op een bed wil slapen, wil kunnen douchen, wil kunnen koken et cetera. Dat ze wil dat het af is. Ze is de puinzooi zat

Uiteraard projecteert ze haar eigen tekortkomingen op jou, omdat vrouwen nu eenmaal niet snappen dat verbouwing nu eenmaal wat tijd kost. Maar om de lieve vrede te bewaren, zeg je niets en haal je slechts je schouders op als ze weer begint te raaskallen. Natuurlijk steekt ze zelf geen klauw uit, maar zit ze als een PVV-er alleen maar te janken. Ze dreigt om een email te sturen naar die televisienegert met ‘Help mijn man is klusser’ en jij lacht haar keihard uit en meldt haar dat je daar toch echt een internet aansluiting voor moet hebben. Maar wees gerust, het ligt niet aan jou! Partners zijn volgens een onderzoekje van werkspot (wc-eend adviseert) nooit tevreden over jouw klustalent. Moeder vrouw ziet liever een stoere gespierde vakman over de vloer komen à 50 euro per uur. Vakmensen die het er in een week even inkomen rammen en daar een kapitaal voor rekenen. Gelukkig kun je haar voorrekenen dat 2000 euro heel wat nieuwe kleren zijn. Als jij in zo’n soort eindeloze verbouwing zit, is er eigenlijk maar 1 oplossing: Dat zeikwijf het open gat in de muur, waar een deur hoort te zitten, wijzen, zodat je niet gestoord wordt bij je meesterwerk.