Na even een poosje wat afstand te hebben genomen van Twitter en Iwih, omdat ik een beetje onpasselijk werd van de prietpraat van velen over gelukszoekers, verdiep ik me hier eens in de oorlog in Syrië. Oorzaak, gevolg immers en ik mis dat helaas nogal eens in de berichtgeving of beter nog het geroeptoeter. Sinds 2011 is er een staat van oorlog in Syrië. Je kan het een burgeroorlog noemen en wel treffend is dat ze nu dus zo’n beetje eenzelfde periode oorlog meemaken als wij hier destijds met de Duitse bezetting. Je ziet nog weleens een Nederlands oudje op tv. daaraan refereren. Die mensen zijn dan ook vaak fel en emotioneel voor het ruimhartig opvangen van vluchtelingen. Want zij hebben zelf de verschrikkingen van een oorlog mee gemaakt. Sommigen weten dus ook wat het is om je geboortegrond te moeten ontvluchten.

Dat mis ik heel vaak in alle berichtgeving en meningen over asielzoekers. Een soort apathie, alsof je het over dingen hebt. Ja maar het zijn ook vaak economische vluchtelingen, hoor je dan vaak. Daar heb ik het dus niet over. Natuurlijk komen die mee in het kielzog maar met een goede procedure, en die hebben wij, gaan die dus terug. Daar geloof ik echt in, zou denk ik vertrekken uit dit land als ik dat niet dacht (hint!). Door elkaar maar na te blaten is er het beeld ontstaan dat je hier maar, zonder goed verhaal ,binnen kan wandelen en direct een huis, een Miele en een iPhone krijgt. De schuldigen aan dit soort beeldvorming zijn wel bekend maar daar mag ik van mijn collega’s hier op Iwih niet meer over schrijven want teveel. Verdiep je eens in de procedures en ondanks dat er weleens wat mis gaat zijn die gewoon streng.
In Syrië zijn uiteindelijk steeds meer partijen zich in de oorlog gaan mengen zoals het niet zo frisse clubje van IS. Aanvankelijk vluchten de burgers dus binnen Syrië maar de verschillende partijen bezetten steeds verschillende stukken land zodat ze uiteindelijk het land uitvluchten. Je hebt dus vaak met mensen te maken die al 4 jaar op de vlucht zijn. Die in eerste instantie in Libanon en Irak belanden en in het begin nog enige hoop hadden ooit terug te kunnen keren. Deze vluchtelingen hebben het bewind van Assad de opstanden zien neerslaan met honderden doden. En in een land, waar al sinds 1963 de noodtoestand bestaat, daarna de haast ontelbare groeperingen elkaar te lijf zien gaan. Om vervolgens in een overvolle opvang in de buurlanden terecht te komen die dat inmiddels ook niet meer aan kunnen. Zullen we daar een heel klein beetje rekening mee houden als we het over asielzoekers hebben of bij verzet tegen een AZC?