Zijn ogen observeren haar geruite broek. De stof van de broek trilt heel snel ondanks dat ze binnen zitten. IWIH laat zijn ogen zakken en ziet dat een trillende voet de oorzaak is van de bewegende stof. Als IWIH zijn ogen weer naar boven laat klimmen, ziet hij dat de vrouw met haar handen het zitvlak van de stoel probeert fijn te knijpen.

Ondertussen vertelt een jongen of nou ja, meneer van hooguit een jaar of 23, waarom hij in deze therapiegroep zit. IWIH heeft heel even geprobeerd om te luisteren tijdens het groepsgesprek, maar zijn aandacht werd al heel snel afgeleid door de vrouw in de geruite broek. Het is een vrouw van rond de dertig. Ze heeft halflang donker haar en draagt een hippe te grote bril. Verder draagt ze een witte blouse van Esprit, niets bijzonders. IWIH bestudeert haar handen, die ze zo hard mogelijk in haar stoel probeert te persen. Plotseling krijgt ze door dat IWIH haar bestudeert en kijkt hem verschrikt aan. Ze lacht verlegen naar IWIH en IWIH geeft een knikje, alsof ze op een bevestiging wacht. Direct draait ze haar hoofd in de richting van de spreker, die op dat moment zichzelf aan de groep voorstelt. Iets met een moeilijke jeugd en meer van de gezever, vult IWIH vast voor hem in. De vrouw voelt maar al te goed, dat IWIH haar nog steeds aankijkt, maar ze kijkt niet meer in de richting van IWIH. Misschien hoopt ze dat het vanzelf ophoudt, als ze er geen aandacht aan besteedt.

De psycholoog neemt het gesprek over, bedankt de jongen voor zijn openhartigheid en vraagt wie er als volgende zichzelf voor wil stellen. Iedereen kijkt zenuwachtig in de andere richting, totdat de psycholoog iemand de beurt geeft. “En waarvoor ben jij hier gekomen IWIH?” vraagt de psycholoog.

IWIH ziet dat de vrouw in de geruite broek hem nu wel aankijkt. Hij kijkt haar doordringend in de ogen en zegt: “Ik heb een aantal mensen gebeten.”