Zoals al eerder geschreven proberen we hier op Iwih qua schrijven wat meer richtingen op te gaan en dit allemaal onder het eeuwenoude motto: Alle richtingen op behalve de goede. Ons opperhoofd Iwih zelf is even uit de roulatie dus het komt op onze smalle schouders aan nu. Na de overweldigende reacties, nul dus, op de start van onze geschiedenisreeks nu een vervolg. De oorlog in Vietnam. Er is al veel over geschreven maar je zou kunnen zeggen dat de nekslag voor de Amerikanen in de vorm van een foto kwam.

Hierdoor sloeg in eigen land de publieke opinie dusdanig om dat er geen steun meer was voor verder vechten. Het gebruik van Agent Orange, het ontbladeringsmiddel met nogal wat nare bijwerkingen, spreekt dan ook tot de verbeelding. Zoals wel vaker begon ook alle ellende in Vietnam met de Fransen. Heldhaftig als altijd bombardeerden ze hun voormalige kolonie in 1946 en dat mag je wel zien als het begin van de Vietnamoorlog. Maar niks hoeft hier hoor. Het niet kunnen winnen van het superieure Amerikaanse leger jaren later zou je als een nederlaag kunnen zien maar het ligt toch wat moeilijker. De grotendeels zwarte jongens, de onderklasse, die actief door Uncle Sam geworven waren geloofden er zelf ook niet echt in. Voor wie waren zij hier een oorlog aan het uitvechten? Typisch ook is de ontvangst die veel Vietnam- veteranen kregen toen ze terug keerden uit de jungle. Ze werden in Amerika met de nek aangekeken en als oorlogsmisdadiger gezien. Het was voor het eerst dat een oorlog in de huiskamer mee gemaakt kon worden door de talrijk aanwezige tv- camera’s. En aan het aantal bommen dat door de Amerikanen op Vietnam werd gegooid heeft het in ieder geval niet gelegen.