Lieve allemaal

Onlangs las ik een artikel over een oude dame die haar begrafenis in stilte had ‘gevierd’. En met gevierd bedoel ik dan ook gevierd. Ze had alleen haar allerbeste vrienden en vriendinnen uitgenodigd en een enkel familielid.

In feite had ze alleen de mensen uitgenodigd die ze tijdens haar leven regelmatig zag. Waar ze mee geen shoppen, lunchen, naar de film, de stad in om een borrel te pakken, op vakantie ging of die gewoon bij haar langs kwamen om te laten zien hoezeer ze gewaardeerd werd.

Uiteindelijk bleken dat er heel weinig. Dat werd op haar begrafenis pijnlijk duidelijk. Echte vrienden moet je koesteren het zijn er vaak niet meer dan drie of vier. Mensen die je midden in de nacht kan wakker maken maar het dan niet bij die ene nacht laten maar ook daarna nog steeds voor je klaar zijn.

De rest van haar familie en vriendenclub had ze achteraf een brief laten sturen met de tekst.

Wanneer jullie dit lezen ben ik dood en begraven. Waar, wat maakt het uit. Toen ik leefde wisten jullie de weg naar mijn huis niet te vinden dus waarom zouden jullie nu wel je best doen.

Daarnaast ben ik nu verstoken gebleven van niet gemeende speeches, bloemen die toch maar verwelken net als onze liefde net zoals de vriendschap die ergens onderweg verwelkt is en muziek die ik toch niet mooi had gevonden.

Het ga jullie goed want ondanks het feit dat jullie niet de moeite namen om wat tijd, liefde en energie in mij te steken toen ik nog leefde wil niet zeggen dat ik niet van jullie hou. Jammer dat jullie mij nooit de kans hebben gegeven om dit te laten zien.