Nog eentje dan

“Heb jij nog een valentijnskaart gestuurd?”, vraag ik aan mini me. Hij kijkt me aan met een blik van ben jij niet goed bij je paasei?. “Nee, duhhhh, natuurlijk niet””En jij dan? Heb jij er een gestuurd?”
“Nee, ik zou niet weten aan wie”, antwoord ik niet geheel naar waarheid. Natuurlijk weet ik wel naar wie ik er een zou willen sturen, echter dan ligt in mijn geval, zoals wel vaker in mijn geval, een tikje ingewikkeld zo niet gevoelig.

“Nou ik weet het wel hoor antwoordt mijnheer bijdehand.” ”O, is dat zo? en aan wie dan wel?” vraag ik. “Aan de vader van J. hoe heet hij ook weer?” Ik graaf even in mijn geheugen en noem zijn naam. “Ja aan hem, wel vreemd dat je niet op zijn naam kan komen terwijl je hem zo leuk vindt.” Ja schat ik vind hem heel erg leuk en hij vindt mij ook leuk maar het probleem is een beetje dat hij vindt dat hij mij niet leuk mag vinden. Hij mag helemaal geen vrouw leuk vinden van zichzelf. Pas wanneer hij al zijn kinderen goed heeft afgeleverd, iets wat hij toch alleen moet doen omdat hij zijn vrouw jaren geleden is verloren, mag hij van zichzelf weer een andere vrouw leuk gaan vinden. Dit vertrouwde hij mij ooit toe tijdens een van de vele gesprekken dit wij gevoerd hebben. Hij ging ook nooit uit met een vrouw dus dat hij ooit met mij uit eten ging mag een wonder genoemd worden. Ik weet nog dat ik hem de eerste keer zag en meteen dacht, met die man ga ik trouwen en dat terwijl ik geen flauw idee had wie hij was, niets van zijn verleden wist, of hij wel of niet getrouwd was. Ik wist niks helemaal niks. Het enige wat ik dacht was, die is mijn.

Toch vrees ik dat wanneer het ooit zover komt het een soort van rollator bruiloft gaat worden want voordat hij zijn jongste goed heeft afgeleverd zijn we toch al snel een jaar of tien verder.

Daarnaast vrees ik dat een valentijnskaart hem spontaan een hartaanval zou kunnen opleveren en dan komt er van die bruiloft helemaal nooit meer iets terecht.
Misschien dat ik volgend jaar de stoute schoenen maar eens aantrek. Want laten we eerlijk zijn wie niet waagt, zal nooit winnen.

Nummer twee ligt zo niet nog ingewikkelder. Dat is een meer dan goede vriend en wanneer ik zeg meer dan goed dan bedoel ik meer dan goed. Jammer dat deze meer dan goede vriend meer dan getrouwd is. Of hij meer dan goed getrouwd is, ik heb werkelijk geen idee. Ik wil het niet weten ook. We hebben het leuk samen wanneer het ons allebei uitkomt. Niks meer en niks minder en zolang mijn “prins” niet uit zijn toren komt heb ik geen bezwaar om de rol te blijven vervullen zoals ik deze op dit moment vervul. Wat een ander er ook van mag denken.

Ik leef mijn leven, jij het jouwe.