Sinds een paar weken kijk ik naar ‘Over mijn lijk’. Wat een respect heb ik voor jou, de deelnemers, hun familie. Iedere keer dat ik kijk prijs ik mezelf gelukkig dat zowel ik als mijn gezin gezond zijn. Een verkoudheid of griepje daargelaten.

Op het moment dat ik kijk zie ik mensen met heel veel verdriet die alles uit het leven halen dat er nog voor ze in zit. Jij staat aan de zijlijn, kijkt toe en leeft tegelijkertijd op een integere manier mee. De manier waarop jij  je vragen stelt is op zijn minst bijzonder en prachtig te noemen. Ik kan me er alles voorstelt dat je regelmatig wordt overmand door emoties en dat er heel veel opnames nodig zijn voordat je het programma hebt zoals jij het voor je ziet, zoals de deelnemers zichzelf graag zien en waar de kijker vol emotie en ontzag naar kijkt.

Jonge mensen, midden in het leven die zich voorbereiden op hun overlijden, hun eigen muziek, kerk, ‘feestlocatie’, foto’s, toespraken, gedichten, grafsteen, urn uitzoeken. Ik geef het je te doen. Ik denk ook niet dat ik het zou kunnen. Natuurlijk denk ik wel eens over na over hoe het in mijn ogen zou moeten gaan wanneer ik dood ga. Welke muziek ik zou willen, of ik begraven of gecremeerd wil worden, ik ben er nog niet uit. Vooralsnog is het niet aan de orde. Althans daar ga ik vanuit. Je weet het nooit.

Echter al die prachtige mooie lieve jonge mensen in je programma weten het wel. Ze gaan dood en hebben het geaccepteerd. Hoe stoer en dapper kun je zijn.

Ontzag, alleen maar ontzag voor iedereen die aan het programma mee werkt.
Wat valt er verder te zeggen? Geniet van elke dag want elke dag kan de laatste zijn. Misschien wel heel cliché maar zo ontzettend waar.

Op het moment dat ik dit schrijf lees ik op twitter dat Ariejanne is overleden. Lieve stoere Ariejanne RIP je mag trots zijn op jezelf.