Opinie: Onderscheid maken tussen de islam en islamisme (2)

Het identificeren van islamisten door middel van ondervragingen

Toen Donald Trump in december opriep tot “a total and complete shutdown of Muslims entering the United States”, dacht ik gelijk aan dat het veranderen van slechts één woord – “islamisten” in plaats van “de moslims” – en zijn schandalig en doodlopende effusie zou veranderen in een politiek en operationeel haalbaar beleid. Zowel voor Amerika als voor Europa dan wel Nederland.

Om dat ene woordje vond ik dat de lezers van ikwasinharen wel het verschil moesten weten tussen de twee en schreef ik eind januari een longread over het verschil tussen islam en islamisme: ‘Is er onderscheid tussen de islam en islamisme?‘ genaamd. In reactie daarop kwam deze zéér terechte vraag van onze lezers: ‘En hoe maken we onderscheid tussen moslims en islamisten operationeel?’ Het verschil tussen definities kennen is namelijk niet genoeg. Hoe kan men het implementeren in een screeningsproces. Dit is een zeer goede uitvoerbare taak én een dure c.q. tijdrovende waarbij één grote vaardigheid vereist is.

Met islamisten (in tegenstelling tot gematigden), bedoel ik die ongeveer 5 tot 20 procent van de moslims die proberen om de islamitische wet (sharia) toe te passen in zijn geheel. Islamisten, zijn de moderne barbaren; zij, en dus NIET alle moslims, moeten dringend worden uitgesloten uit alle westerse landen.

Zowel diepgaand onderzoek en intensieve gesprekken zijn nodig alvorens deze vreemdelingen in de westerse wereld toegelaten mogen worden. Het proces moet beginnen met een onderzoek naar familie, vrienden, verenigingen, werkgelegenheid, lidmaatschappen, en de activiteiten van de toekomstige immigrant. De immigratiediensten moet zoeken naar anomalieën, gaten, twijfelachtige activiteiten, en dubieuze relaties; wanneer deze zijn vaststelt, moeten zij mijns inziens nog verdere onderzoeken doen die deze potentiële immigranten nog harder aan de tand zullen voelen.

Het zijn niet langer alleen publieke figuren zoals intellectuelen, activisten, en imams wiens denken kunnen worden getraceerd, maar nagenoeg iedereen, dankzij de verspreiding van sociale media (Facebook, Twitter, enz.). Plus open uitnodigingen van het internet om te reageren in tekst of op video in een permanente publieke wijze zijn enkele bronnen van informatie. In de huidige tijd zullen de GSM’s ook een goede bron zijn voor info over eventuele radicalisering. Hier ligt een mooie opening in screenings.

In het geval van virulente, openlijke, uitgesproken jihadisten, zal dit onderzoek volstaan met afdoende bewijs, om hen buiten te kunnen houden. Zelfs sommige niet gewelddadige islamisten kondigen trots hun mateloosheid aan. Maar verreweg de meeste islamisten hanteren een mildere en subtiele toon. Bovenstaand onderzoek blijkt vaak onvoldoende in deze gevallen omdat voorzichtige islamisten hun intenties en doelen zeer goed kunnen verbergen. Ervan uitgaande dat de rechtmatige islamisten routinematig zijn om hun ware opvattingen te kunnen verbergen, is een streng en met duidelijke afkappunten (vrijwillige) interview benodigd. Om precies te zijn, zou het als volgt aangepakt moeten worden:

1) Met toestemming opnemen van de persoon die wordt ondervraagd, moet het gehele gesprek zichtbaar worden gefilmd, zodat de procedure bekend is, met woorden van de geïnterviewde, toon, taal- of spraakpatronen, gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal wat dan allemaal beschikbaar is voor verdere studie.

2) Het bevestigen van de geïnterviewde aan een leugendetector wat de waarheid zou kunnen indiceren.

3) Specifieke vragen. Vage vragen in de trant van: “Is de islam een religie van vrede?”, “Veroordeelt u terrorisme”, “Wat vindt u van moord op onschuldigen”, is te veel afhankelijk op een persoonlijke definitie van woorden voor wat betreft: vrede, terrorisme en onschuld. Het draagt niet bij, bij het bepalen van de vooruit- en inzichten des persoons en zulks vragen moeten dus vermeden worden. In plaats daarvan moeten vragen gefocust en exact zijn: “Mogen moslims zich bekeren, of zelfs atheïst worden?”.

4) Gevarieerde vragen stellen om de waarheid boven water te krijgen zoekend naar divergentie en inconsistentie door dezelfde vragen te stellen met verschillende woorden en nadruk.

5) Vragen moet telkens herhaald gevraagd worden over een periode van weken, maanden en zelfs langer. Dit is cruciaal: leugens zijn veel moeilijker te onthouden dan waarheden. De kans dat een respondent zijn antwoorden verandert neemt toe door zowel de hoeveelheid van de vragen als het tijdsverloop tussen diezelfde vragen.

Dit interview protocol is uitgebreid, benodigd veel specifieke vragen over een aanzienlijke periode van tijd met behulp van verschillende formuleringen, indringend zoekend naar de waarheid en inconsistenties. Het is niet snel, eenvoudig of goedkoop, maar vereist veel kennis en kunde van de ondervrager die middels deze stappen geïnformeerd wordt over de personen die worden geïnterviewd, de maatschappij waarin ze vandaan komen en de islamitische godsdienst; ze zijn enigszins als een politie-ondervrager, die zowel de beklaagde en de eventuele misdaad kent. Al deze vragen kunnen worden gesteld op verschillende manieren en uitgebreid worden met een follow-up over de lijn van redeneren of diepte van het gevoel van de respondent. Dit is niet een toevallige proces. Er zijn geen sluipwegen!

Kortom, om ons land, Europa of het vrije Westen te beschermen tegen islamisten vergt een grote inzet van talent, middelen en tijd. Voert men dit protocol goed uit is dit een prima mechanisme om “friend” van “foe” onder moslims te kunnen onderscheiden!