Ik heb niet heel veel structuur in mijn leven maar mijn zoon helpt mij altijd herinneren aan de vasteprikmaandagavondboodschappen.

Om te voorkomen dat wij elke dag op het laatste moment moeten bedenken wat we willen eten, en dat vaak na 3 rondjes door de Jumbo pas hebben besloten en zo elke avond na bedtijd pas de aardappelen op tafel hebben staan besloten we op maandagavond boodschappen voor de hele week te halen. Ik voel me een ware huisvrouw als ik met 3 volle tassen met bloemkool, brood, vlees en pasta naar huis ga.

Al tikkertje spelend lopen wij door de verlate buurtwinkelstraat naar de Jumbo. Valentijn was het weekend bij zijn vader, dus we zijn altijd extra vrolijk als hij maandag om 18:00 weer thuisgebracht wordt. We hebben dan wat aandacht bij elkaar in te halen.

Tijdens het vullen van de kar smoezen wij altijd stiekem over mensen die wij tegen komen. De een heeft een grote neus, de ander praat grappig en de ander koopt vieze koekjes. We nemen altijd alle tijd om op ons gemak door de paden te hobbelen. Ik achter de kar en hij op het krattenrek. We deden laatst een poging dit om te wisselen. Dat ging best redelijk, maar de volgende poging doen we niet meer in het wijnpad.

Ik blijf ook altijd angstvallig dicht bij mijn winkelwagentje, zodat ik elk artikel daar meteen in kan leggen. Dat is het resultaat van een van de grapjes van Valentijn. Ik had diverse pakken drinken in mijn armen opgestapeld toen ik onderweg was naar mijn te ver weg geparkeerde winkelwagentje. Valentijn zag de grote hulpvraag in mijn ogen mij te ontzien van op zijn minst 1 pak melk. Terwijl hij op me af loopt en ik zo trots ben dat wij altijd aan een blik genoeg hebben, haalt die kleine acht jarige etter het in zijn hoofd, mijn jurkje (met daaronder een legging en pumps) op te tillen en over mijn volgestapelde armen te vouwen…..  Dat doen we dus niet nog eens….

Vanavond ging alles zonder problemen, geen nare grappen, geen rare artikelen in mijn wagentje, geen vreemde blikken van anderen. Viel me nog mee want aan onze meligheid lag het niet.

Keurig staan we met ons zelfscanapparaatje te wachten in de rij. Valentijn staat naast mij aan zijn, van de kassière gekregen zoute stokjes te knabbelen, wanneer ik de kassière hoor vragen: ’spaart u ook pandapunten’. Ik zeg: ‘Sorry?? ‘. ‘Of u pandapunten spaart’ herhaalt ze. Ik kijk naar Valentijn, ik kijk om me heen, ik kijk naar de meneer naast mij, kijk weer naar de kassière en doe dat rondje volgens mij nog 4x. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Nog een keer vragen zou wat vreemd zijn. Gaat het wel goed met me? Of heeft het bijna scoren van de eerste pandapunt zo veel effect op mij dat ik serieus denk dat ik er op aangesproken wordt in de supermarkt?  Ik zeg; ‘Pandapunten? Nee dank je geef die maar aan mijn buurman’.  De meneer naast me kijkt me aan, krijgt net als ik rode wangen, gooit zijn handen in de lucht en roept: ‘Pandapunten? Haha nee die wil ik niet!’. De kassière kleurt roder dan wij bij elkaar. Ik kijk met vraagtekens naar mijn buurman en die kijkt met even grote vraagtekens weer naar mij. Valentijn roept enthousiast: ‘Ik wil wel pandapunten!!’. Aangezien het ondertussen vuurrood aangelopen meisje achter de kassa geen woord meer uit kan brengen, kom haar collega haar ondersteunen door te zeggen: ‘Nee mevrouw ze bedoelt geen Panda- maar Pannenpunten’. ‘oooooh’ roepen buurman en ik in koor. ‘Pannenpunten’. Ik zeg: “Geef die maar aan mijn buurman’’. Waarop de buurman zegt: Pandapunten nee dank u, daar doe ik niet aan!