Mijn opa zei altijd ‘een niet uitgesproken woord beitel je in marmer  en een uitgesproken woord schrijf je in zand.’ Met andere woorden in sommige gevallen kun je beter je mond houden en tot tien tellen. Maar waarom vraag ik me af. Wanneer ik niks zeg lig ik er als het tegen zit nachten van wakker en als ik wel wat zeg heb ik of ruzie, is iemand kwaad of word je daarna genegeerd.

Inmiddels ben ik er achter gekomen dat genegeerd worden er toe leidt dat je deze mensen niet meer opzoekt ook al moet je anderen daardoor laten vallen en dat dit erger is dan je je kunt voorstellen.

Je kunt het niet met elkaar eens zijn, je kunt iemand niet aardig vinden, iemand kan niet je type zijn, je had iemand anders op die plaats gewenst, maar gewoonweg, domweg negeren in een kamer waar je op dat moment met zijn vieren in zit. Dat kan niet en dat mag niet.

Zeg dan eerlijk, je bent niet welkom, laten we niet meer afspreken, dit heeft geen zin, dit gaat hem niet worden, echter iemand keihard op zijn ziel trappen door hem of haar te negeren is veel pijnlijker dan eerlijk zeggen, ik wil dat je niet meer komt. We hebben elkaar niets te melden en dat gaat wat mij betreft ook niet veranderen.

Op dat moment weet de ander waar hij aan toe is en kan of heel stoer zijn en gewoon blijven komen en zich er niks van aan trekken of de conclusie trekken dat het inderdaad beter is niet meer te komen ook al verlies je daardoor iemand die heel veel, zo niet alles voor je betekent.

Het enige wat je kunt hopen is dat ze zelf tot inzicht komen en dan tot de conclusie komen dat met deze instelling niemand maar dan ook niemand gebaat is.