Wat te doen met radicale islamistische gevangenen? Moeten ze worden gescheiden, in welk geval zij samen verder met elkaar kunnen radicaliseren of niet scheiden, in welk geval zij andere gevangenen kunnen radicaliseren, zoals is gebeurd met de Charlie Hebdo jihadi’s? Op dit moment worstelen Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk met dit probleem.

Frankrijk

Frankrijk zit midden in het proces van het scheiden van geradicaliseerde gevangenen in speciale gevangenissen in het hele land. Wie in aanmerking komt voor deze scheiding zijn diegenen die veroordeeld zijn voor terreur maar ook andere “geselecteerde” gevangenen. “The special cases”. De Franse gevangenissen lijken een detectie-instrument bedacht te hebben wat de kans op radicalisering of van het plegen van jihadistische geweld meet. Het artikel verwijst naar een detectie- en beoordelingssysteem van de persoonlijkheid, achtergrond en waargenomen religieus gedrag van de geselecteerde gevangene. Helaas is er geen verder informatie bekend over de gegevens of de methodologie wat achter dit systeem zit. Het lijkt mijns inziens veel op de SFS (Salient Factor Score) wat gebruikt wordt voor het meten op de kans op recidive door vervroegde vrijlating van in aanmerking komende federale gevangenen. Dit baseer ik op gegevens van 1,806 studies die verzameld zijn.

Verenigd Koninkrijk

Daarentegen zijn de Britse gevangenissen naar verluidt al gescheiden voor die, die veroordeeld zijn voor islamitische terreur feiten. Het Verenigd Koninkrijk heeft ongeveer 1000 gevangenen geïdentificeerd op “risico” van extremistische radicalisering. Ook dit artikel geeft geen informatie over de wijze waarop en hoe de Britse gevangenissen deze “risico” gevangenen hebben geïdentificeerd.
Het doel van het scheiden van de veroordeelden zou zijn om de “risico” personen te beschermen en te behoeden voor verdere radicalisering. Het artikel bevat geen informatie over de vraag of de scheiding van veroordeelde terroristen potentiële radicaliseerders, die zelf NIET zijn veroordeeld voor terroristische misdrijven, de risico gevangenen zouden vermeiden of zelfs hun potentiële ideeën zouden verlaten.

Helaas lijkt geen gevangenissysteem een ​​geloofwaardig deradicalisering programma te hebben bedacht. Naar verluidt is het Verenigd Koninkrijk momenteel wel bezig om een ​​dergelijk programma te ontwikkelen. Het concentreren van radicale gevangenen maakt het minder waarschijnlijk dat deradicalisering zou kunnen werken.

Een punt van kritiek: het artikel over de Franse situatie geeft de schuld aan armoede wat radicalisering in de hand zou werken. Bijvoorbeeld: “Veel van de islamitische gevangenen in frankrijk zijn benadeeld en ontevreden jonge islamitische mannen uit de gemeenschap die verwoest zij. door armoede en werkloosheid.” Vergelijk dat eens met de conclusie van een artikel uit de New Yorker over dit onderwerp: “de profielen van de Franse jihadisten hebben niks van doen met armoede. Velen waren afkomstig van burgerlijke families namelijk”

Omgeving en armoede (externe factoren) zijn mijns inziens een randvoorwaarde wat mee zal spelen in de kans op radicalisering. De kern, het geloof en de interpretatie ervan, daar ligt het FUNDAMENT voor radicalisering. Plain and simple.

Lees ook:

• Opinie: is er onderscheid tussen islam en islamisme (1)
• Opinie: is er onderscheid tussen islam en islamisme (2) -Een screeningsproces-
• Aftreksels van verzinsels