Waar is je broer naar toe en heb jij enig idee waar hoe laat hij thuis komt want hij neemt zijn telefoon (weer eens) niet op. Logisch, krijg ik als antwoord, dat ie niet opneemt dus, zou ik ook niet doen als ik hem was. Hij is een halletje aan het witten. Wat is hij aan het doen, vraag ik enigszins verbaasd. Tot nu toe dacht ik mijn kinderen aardig te kennen en een ding weet ik zeker, deze nazaat is niets aan doen wat met schilderen te maken heeft.

Klopt ik zit er dan ook volkomen naast, blijkt. Nee, joh, hij is bij zijn vriendin en ze zijn vast met iets bezig waar bij ze niet gestoord willen worden. Oh, dus dat heet tegenwoordig een halletje witten, rare uitdrukking, enigszins logisch, maar toch.

Ondertussen hangt mijn inmiddels achtjarige spruit aan mijn broek en vraagt mam, waar is hij dan aan het witten. Uhm, ja, juist, probleempje ben ik bang. Hoe ga ik dit op een fatsoenlijke manier verkopen. Net acht, is het nu tijd om, of wacht ik nog even. Is het echt nodig om een spruit van acht te gaan vertellen hoe het allemaal precies in zijn werk gaat of valt er nog enigszins aan te ontkomen.

Klaarblijkelijk hebben de biologielessen die ze voor de zomervakantie hebben gehad en waarvoor ze een geboortekaartje, een foto, en de gegevens over hun geboorte moesten meenemen zoals lengte en gewicht geen bijdrage geleverd aan het onderwerp voorlichting.

Dat kon ook haast niet want de volgende dag was het onderwerp; “wat wil je later worden”. Ja, die juf dacht ook, dat is mooi niet mijn pakkie aan. Laat ze dat thuis maar lekker zelf uitzoeken.

Hebben ze mooi de hele zomervakantie voor om en te bedenken hoe ze het gaan uitleggen en wanneer ze het gaan vertellen. Of ze het met een boek doen of zonder, met plaatjes of zonder of misschien bestaat er tegenwoordig wel een voorlichtings-dvd. Zou wel een gat in de markt zijn, lijkt mij, samen naar een redelijke dvd kijken waarin op een nette maar duidelijke manier wordt verteld waar nou de kindjes echt vandaan komen. Dat dit niet via de ooievaar gaat is inmiddels wel duidelijk en ook dat ze uit mijn buik zijn gekomen. Echter hoe hij er nou precies ingekomen is ja dat wil mijnheer nu toch ook wel eens weten.

Nu lijkt me het halletje witten in deze niet helemaal de oplossing om te gebruiken in het verhaal. Daarom komen we toch weer op het boek dat hier al jaren in de kast staat en als soort van handleiding wordt gebruikt om een en ander uit te leggen.

Na twee bladzijden vermindert zijn aandacht omdat er een buurjongen voor het raam staat. Wat hem betreft kan die voorlichtingssessie nog wel even wachten.

En wat mij betreft kan hij nog wel even wachten met het witten van halletjes. Ach en wat hij wil worden later, als hij maar geen voetballer wordt, of schilder.