Het historische verraad van de Palestijnen

– een vicieuze cirkel van list, terreur en bedrog door de ogen van een extreem scherpzinnige Palestijn, wellicht de enige in zijn soort –

Wij als nieuwe mensen op het toneel van de geschiedenis, hebben nog niks geleerd van de ervaringen van degenen die ons zijn voorgegaan. We lijken altijd gemotiveerd te worden door factoren waardoor we onszelf tegenwerken én laten ons daarbij rijkelijk manipuleren door het buitenland die ons gebruikt als procuratiehouder om hun eigen belangen te bevorderen.

We maken fouten, de een na de andere. We beschadigen onze eigen Palestijnse nationale belangen en in plaats van te ontwikkelen, depreciëren we alsmaar. We schaden onze eigen belang door voortdurend te liegen. We weten bijvoorbeeld allemaal dat Jezus geen Palestijn was, of zelfs wanneer we zeggen dat de Joden geen historische banden hebben met Jeruzalem. We maken ons ronduit belachelijk. Wie dergelijke claims maakt, valt niet alleen het christendom aan, maar zet ook het gehele Palestijnse verhaal als een flagrante leugen weg.

De Palestijnse leiders verwoesten elke kans die we maar hebben om een echte, internationaal erkende natie te worden door aan te dringen op eisen waarvan ze weten dat de Israëli’s die nooit zullen inwilligen. Dit omvat het recht op terugkeer van meer dan 11 miljoen Palestijnen naar een land van acht miljoen en dan ook nog weigeren om Israël te erkennen als een Joodse staat. De Israëli’s begrijpen het maar al te goed dat beide eisen niet een wens is om een Palestijnse staat te krijgen, maar een verlangen om de staat Israël te assimileren dan wel te verwoesten. Die indruk wordt alleen maar bevestigd elke keer dat een broeder een kaart van Palestina toont die identiek is aan de kaart van Israël, alleen de namen zijn anders.

In 1947-1948, toen we gemakkelijk een Palestijnse staat konden realiseren in de grote gebieden die door de Verenigde Naties aangeboden werden, deden we een poging met vijf Arabische legers om Israël te vernietigen.

Tussen 1949 en 1967, konden we een Palestijnse staat hebben op de Westelijke Jordaanoever, terwijl het nog onder Jordaanse controle was én in de Gazastrook beheerst door Egypte. Ook nu wilde we er niks van weten, oorlog voeren zit in ons bloed.

Tijdens de jaren 1970, in plaats van de Jordaanse koning Hoessein te bedanken voor het opnemen van de Palestijnse vluchtelingen, probeerde onze grote en geliefde leider, Yasser Arafat en de PLO hem omver te werpen. Het resultaat was een burgeroorlog en de verdrijving van de Palestijnse leiders van Jordanië naar Libanon.

Eenmaal in Libanon, trachtte we een terroristische staat in een staat te creëren, door het ondermijnen van de Libanese soevereiniteit én door Israël aan te vallen. De Israëli’s overliepen zuid Libanon en met de steun van de sjiieten aldaar, werden de we opnieuw verdreven, dit keer naar Tunesië.

Onder Palestijnse invloed, werd Tunesië een broeinest van criminaliteit en internationale samenzweringen, opnieuw werden de gastheren in gevaar gebracht door ons.

In Syrië volgde we een soortgelijk patroon. De Palestijnse leiders verraadde eerst de toenmalige Syrische president Hafez Assad in 1982. Elementen van de PLO vochten samen met de rebellen tegen het regime in Homs en Hama. Nu, in de Syrische burgeroorlog, vechten Palestijnse bewegingen samen met de rebellen vooral in Yamouk tegen president Bashar Assad.

Yasser Arafat steunde Saddam Hoessein en de invasie van Koeweit, een keuze die leidde tot de verdrijving van 400.000 Palestijnse arbeiders uit het gebied, en veroorzaakte een onnoemelijke schade aan de Palestijnse zaak. Toen Saddam Hussein werd verslagen en de Irakezen zich terugtrokken uit Koeweit, werd de omvang van de fout van Arafat pijnlijk duidelijk. De Golfstaten zagen de Palestijnen als verraders en vervreemde zich van de Palestijnse zaak, – openlijk en heimelijk voor een lange tijd, met uitzondering van Qatar – tot op de dag van vandaag.

Hetzelfde patroon van ondankbaarheid wordt ook herhaald door Hamas, de Palestijnse terroristische organisatie die de Gazastrook regeert. Afgezien van wat Egypte opgeofferd heeft ter wille van de Palestijnse zaak in de vele oorlogen tegen Israël, ondermijnt Hamas nu Egypte en haar voorzitter, Abdel Fattah el-Sisi, door wapens te leveren en trainingen te geven aan de Islamitische Staat in het Sinaï-schiereiland.

Hamas, bestaande uit soennitische moslims, is ook bereidwillig de dupe van Iran, dat sjiitische is. Hamas is daarom openlijk gaan samenwerken met deze aartsvijand van het soennitische Saoedi-Arabië en de andere soennitische Golfstaten. Iran heeft Hamas wapens en geld beloofd om de Palestijnse autoriteit (PA) te omzeilen, in een poging om het omver te werpen. De Iraniërs proberen zo ook om de leden van Hamas te bekeren, en uiteindelijk alle Palestijnen, tot de sjiitische islam.

Onlangs, een hoge ambtenaar van de Fatah Centraal Comité, Abbas Zaki, sprak zich uit in het voordeel over het plot van Iran. Zijn opmerkingen zullen niet alleen Hamas helpen in hun pogingen om de PA ten val te brengen, maar zou het einde van de hulp van Saoedi-Arabië en andere soennitische Arabische Golfstaten voor de Palestijnse zaak kunnen betekenen. Op 11 maart 2016 hebben officieel alle 22 leden van de Arabische Liga, Hezbollah gebrandmerkt. Ook een terroristische organisatie, omdat het samenwerkt met het Syrische regime in het slachten van soennieten, heeft terroristische cellen in Bahrein en Saoedi-Arabië en vechten in de gelederen van Jemenietische (Houthi) sjiitische rebellen tegen Saoedi-Arabië en andere soennitische landen.

Het is pijnlijk duidelijk geworden dat, ongeacht de politieke kleur, de Palestijnse leiders alleen gemotiveerd zijn door hebzucht ondersteund door terreur- zonder te denken aan de belangen van het Palestijnse volk.

Met vriendelijk groet van: Bassam Tawil