Realistisch gezien ben ik over de helft van mijn aards bestaan. Misschien, als ik eerder gestopt was met roken, wat meer had gesport en elke dag op tijd naar bed was gegaan, dan zat ik nu op de helft van mijn dan wel hele saaie leven.

Mijn leven stap voor stap.

Het begint met een soort evenwichtsbalk waarbij je regelmatig omvalt en je balans moet vinden. Waar een drempel een enorme hindernis was voor je ontdekkingsreis binnenshuis.

Daarna was de wereld een brede stoep of schoolplein, met vierkante tegels waar je een hinkelbaan op kon tekenen met krijt, of als je dat niet had met de oranje scherf van een ‘per ongeluk’ gevallen bloempot. Waar je touwtje sprong, of een lange glijbaan maakte met de vriendjes uit de straat als het had gesneeuwd.
Weer wat jaren verder ervoer ik mijn levensweg toch wel als een klinkerstraatje met flinke hobbels door boomwortels veroorzaakt. Zo onregelmatig als alleen een puberlijf en -leven kan zijn.

Dan vele kilometerjaren over asfalt en stalen rails. Vele voetstappen in dorpjes steden eilanden en tredmolens. En zoals het de huidige tijd betaamd; de digitale snelweg maak ik zeker ook handig gebruik van.

Maar de zojuist genoemde wegen zie ik meer als lange wandelingen door mul zand. Af en toe stoppen om een mooie schelp op te rapen of bramen te plukken. Over hoge duinen, ondertussen worden gegeseld door scherp helmgras en soms ook gestopt door half overwoekerd prikkeldraad: weer terug bij af. Ga maar weer terug en vind een nieuw pad.

Maar eenmaal aangekomen op de top van zo’n overwonnen duin, zegevierend, met als beloning eindeloze uitzichten, zonsop- en ondergangen, het glorieuze, rijke gevoel dat je het toch goed hebt gedaan.

Mijn vertrouwde zandpaden, met soms een beetje moeite maar toch volop genietend door het leven. Met mijn blote voeten door de branding die me helpt de voetsporen van het verleden te doen vergeten en kijken naar de horizon met een onbekende toekomst.
Ik hoop dat voorlopig mijn weg zo mag blijven gaan. Zand, duinen, branding, zon maan sterren, ik wil dat wel.
Levenslang graag.
Aan het eind van mijn Long and winding Road zal ik zonder spijt of twijfel de imposante Stairway to Heaven betreden.
En dan mag ik de benenwagen inruilen.
Ik denk dat ik voor een paar mooie grote witte vleugels kies.