‚Ing, je benen!!!!’
‚Ja wat mijn benen?’ Ik kijk omlaag, geen choco pasta, geen poedersuiker, geen restje pasta, schoon, niks mee aan de hand. Nou ja, niks, tikje dik misschien maar ja, whatever. Het leven is een feestje, eindelijk weer eens, na drie jaar stress, twintig kilo er af, zijn deze kilo’s er een tikje ongemerkt weer even snel bij gekomen. Maar goed, We leven nu, en nu hebben we plezier, dus wat kunnen mij die kilo’s schelen.
‚Ze zijn het dubbele van vorig jaar!’

Ja, duh, alsof ik dat niet zie. Ik weet niet hoor, ik kom net uit een paskamer met een mega tl-buis die al mijn oneffenheden flink heeft uitvergroot en een van die oneffenheden zijn op dit moment mijn benen. Niet bikini-proof, dat zie ik zelf ook wel. Daar hoef ik nu even niet door mijn BFF door op worden gewezen.
Op deze manier durf ik de rest van de zomervakantie helemaal geen paskamer meer in. Laat staan het strand op.
En dan net op het moment dat ik het tijd vind om maar weer eens wat om me heen te gaan daten. Uitgerekend op dit moment wordt mij duidelijk gemaakt dat ik echt eens wat aan die paar onvolkomenheden die ik gedurende het winterseizoen heb verzameld moet gaan doen. Dat ik absoluut niet zo de paskamer uit kan. Laat staan het strand op kan en al helemaal niet in nacht-stola, lees naakt voor een eventueel nieuwe a.s. verloofde kan gaan staan.
We staan in de verkeerde winkel, zover is mij nu wel duidelijk. We moeten eerst naar een lingeriezaak die pyjama’s verkoopt die alles verhullen wat er fout is aan mijn lijf, dus liefst een met capuchon. Daarna naar een zaak waar ze slaap/oogmaskers verkopen die de wallen onder mijn ogen laten verdwijnen, nou ja verdwijnen, verhullen.
Vervolgens richting Ikea voor een driedubbel tweepersoons dekbed waar ik me helemaal onder kan verstoppen, zodat alles wat zich als mijn a.s. verloofde zou willen aandienen, niets maar dan ook niets van mijn ietwat gegroeide lijf kan zien.
O ja, en dan nog even surfen naar de velux-site voor verduisteringsgordijnen, of hebben ze die ook bij Ikea. Een douchewand die niet doorzichtig is. Hoewel mijn douchewand is inmiddels door alle kalkaanslag ook niet meer direct doorzichtig te noemen.

De man op het krukje bij de paskamer kijkt me een tikje meelevend aan. Of het is om dat hij het met mijn BFF eens is of omdat hij medelijden met me heeft omdat ze me op een verpletterende wijze met de neus op de feiten heeft gedrukt durf ik niet te vragen.
Wanneer ik dezelfde middag mijn korte broek aan trek en deze niet verder komt dan mijn inmiddels ietwat gegroeide knieën weet ik het zeker. Er moet wat gebeuren. Niet veel, maar wel iets.

Maar waarom nu? Het zomer seizoen gluurt om de hoek met overheerlijke bbq-feestjes aangevuld met lekkere salades. Om de hoek is een nieuwe ijszaak gekomen met zelfgemaakt ijs en ik moet dan uitgerekend nu aan mijn calorieën gaan werken.
Calorieën, dat zijn toch die beestjes die ’s nachts ongemerkt in de kleding kast kruipen en je broeken een maatje kleiner maken.
Ja, daar kan ik toch zeker niks aan doen.

Weet je wat, ik ga er wat aan doen, maar niet nu. Na de kerst, na de kerst ga ik lijnen. Tenminste als ik dan niet op wintersport ga want als je ergens niet kunt lijnen is het over de grens.
Het is dus gewoon een hopeloos project. Ik loop de paskamer terug in, trek de broek aan waar ik dezelfde ochtend nog wel in kon. Stel mijn vriendin voor om koffie te gaan drinken en als we daar dan toch zitten neem ik ook maar meteen een flink stuk appeltaart met heel veel slagroom.
En die man, als hij me niet wil zoals ik ben, dan maar niet.