Soms fiets ik naar het strand
en zie een achterkant
die smaakt naar meer
dat laat ik dan maar zo
want vaak is ’t voorbij
als ik zijn kont passeer

Denkend aan het strand zie ik mooie mannen en vooruit dan maar, ook wat mooie vrouwen, niet zo mooi als ik maar als ik heel eerlijk ben kunnen ze er best mee door. Ik zie de zon langzaam in de zee weg zakken.
Naast mij ligt de allermooiste en liefste man en naast hem staat een fles Moet et Chandon die nooit leeg raakt. Een schaal kaviaar vergezelt met amuses die met liefde zijn bereid. Op de barbecue naast de lounge banken verderop liggen de gamba’s gemarineerd in heerlijke Provencaalse kruiden op ons te wachten. Achter dezelfde barbecue staat Jonnie Boer, de topkok van restaurant de Librije, die speciaal voor ons naar Bloemendaal aan Zee, het Cannes van de Noord Zee kust is gekomen.
Bij Vroeger wordt het nooit later. We dansen door tot diep in de nacht en worden nooit dronken, alleen maar van geluk. Hand in handen lopen we in het donker langs de zee. Onze voeten in het lauw warme water. Er lijkt aan ons geluk geen einde te komen.
Dan word ik wakker.

Zittend op het strand zie ik kalende mannen met dikke buiken, vrouwen zonder bovenstukje met hangtieten tot aan hun knieën. Ze worden vergezeld door kinderen en kleinkinderen die de godganselijke de dag de hele boel bij elkaar krijsen. Koelboxen vol met goedkope cola, broodjes met vieze supermarktkaas. Boterhammen met gesmolten hagelslag en choco pasta die, omdat ze niet in verschillende zakjes zitten, hun sporen achterlaten op de broodjes met kaas. Een grote chaos in de koelbox. Net zo’n grote chaos als op de bedjes die ze in beslag hebben genomen met de hele familie. Niet veel later schuiven de buren van drie hoog achter aan. Ook zij sjouwen koelboxen, parasols en kinderwagens met zich mee.
Ik verheug me al op het gejammer en gejank dat ongetwijfeld gaat volgen op deze onverwachte invasie.

Waarom heb ik in vredesnaam gekozen voor een dagje strand terwijl ik in mijn achtertuin een prachtig ligbed heb staan. In mijn keuken een goedgevulde koelkast staat en ik zeker geen last heb van jankende buurtkinderen omdat die vanmorgen ook richting het strand zijn vertrokken.
Het lijkt er langzaam op dat een dagje strand vragen om een dagje gejank, geschreeuw en ellende is geworden.

Wanneer ik besluit dat het genoeg is geweest doe ik mijn kind daar alleen maar een plezier mee. Die was er na een kwartier al klaar mee, nadat een van die Amsterdamse schoffies zijn bal had afgepakt en hem vervolgens ene mep met zijn schop had gegeven. Toen ik daar wat van zei, kwam zijn zwaar getatoeëerde vader op mij afstappen, waarop ik besloot mijn kind richting terras en wc te trekken om mij vervolgens een kwartier niet meer te laten zien.
Wanneer we boven op de boulevard aangekomen zijn zie ik op mijn voorruit een bekeuring prijken. Toch weer vergeten Parkmobile aan te zetten.

Fijn mijn dag kon toch al niet meer stuk. Ik ga naar huis, schuif een pizza in de oven, neem een flink glas ijskoude witte wijn. Geef mijn kind een mega magnum ga vroeg naar bed en droom over het strand. Over vroeger en dat het nooit meer later wordt.
Wat zeggen ze altijd Keep on dreaming. Hoe waar is dat!