Drie van mijn nazaten hebben inmiddels met goed gevolg de Middelbare School verlaten. Met verschillende diploma’s, allemaal op hun eigen niveau. In de loop der jaren ben ik er achter gekomen dat jij wel heel kunt willen maar dat je een kind de opleiding moet laten volgen waar ze gelukkig van worden en vooral wat ze aankunnen.
Inmiddels is mijn jongste toegetreden tot het Middelbare School leven. In het begin, gaat het allemaal zoals elke ouder zich zou wensen, veel inzet, hoge cijfers, veel vriendjes. Goh, eindelijk een die wel uit zichzelf zijn huiswerk maakt dacht ik nog. Dat dit gedurende de loop van het schooljaar zou veranderen kon ik natuurlijk verwachten. Ik had dit al eerder mee gemaakt. Been there done that. Toch was er en stille hoop, tegen beter weten in, dat het nu allemaal, heel anders zou gaan. Nou niet dus.

Wat wel veranderd is dat ik er nu heel anders in sta. Ik weet heel goed wat mijn kind wel maar ook niet aan kan. Dat hij slordig is, zich niet goed kan concentreren, en waar zijn pijnpunten liggen. Daar werken we nu ook aan, elke dag.
Het zou echter prettig zijn als de school en dan met name de leraren daar ook aan mee zouden werken, of tenminste een beetje begrip voor zouden opbrengen. Hoe langer is meeloop in alles wat school en leraren heet hoe meer ik tot de conclusie kom dat degene die voor de klas staat het allemaal wel best vindt.
Proefwerken die terugkomen met teksten zoals, ik mis de berekening, zeg dat dan van te voren, te slordig, dit kost me te veel tijd, hallo daar misschien word je daar gewoon voor betaald.

Leraressen die leerlingen met het grootste gemak twee uur op de gang laten staan, in een uur drie leerlingen een rode kaart geven, omdat ze het niet meer weten.
Proefwerken en SE’s die na vier weken nog niet nagekeken zijn, een kwestie van organisatie. Leerlingen kunnen dan ook makkelijker inspelen op het vorige resultaat. Weten wanneer het volgende proefwerk in de agenda staat niet eens wat ze bij het vorige proefwerk fout hebben gedaan. Waarom is het zoveel werk of kost het zo veel moeite om een proefwerk dezelfde dag of in ieder geval in dezelfde week als het gemaakt is na te kijken.
We hebben het zo druk, hoor je dan, we moeten ook nog eens lessen voorbereiden. Het is allemaal heus niet zo gemakkelijk als u denkt mevrouw. Nee, misschien moet u eens leren om de boel een beetje beter te organiseren. Een beetje structuur aan te brengen in uw manier van lesgeven.

Natuurlijk is het heel eenvoudig om de leerling de schuld te geven wanneer ze een slecht cijfer halen. Misschien wordt het tijd de hand eens in eigen boezem te steken. Was de uitleg wel zo goed als u dacht, lette iedereen wel op. Een misser op zijn tijd bij een leerling omdat ze niet geleerd hebben is normaal. Een leerling die in de brugklas van een negen naar een vijf afzakt is daar niet alleen verantwoordelijk voor. Het is een samenwerking tussen leraar en leerling. Pas als beiden hun schouders eronder steken zal een leerling het jaar met goed gevolg en goed gevoel afsluiten. Het wordt tijd dat een leraar er ook zo in gaat staan.