Regelmatig dacht ik wanneer ik je zag. Lekker ding, beetje jong, moet nog veel leren. Geeft niks. Moeten we allemaal. Sommige lukt het andere niet. Geeft ook niks, als je maar gelukkig bent en de kans krijgt je te ontplooien en jezelf te ontwikkelen om te bereiken wat je wilt om gelukkig te worden.

Tot Linda’s zomerweek wist ik niets over je verleden. In feite vind k dat ook niet interessant. Wat geweest is geweest en kun je toch niet meer veranderen.

En toen zag ik je bij Humberto. Binnen 20 seconden hing ik aan je lippen. Breed onderwijs. Een bredere brugklas. Het zijn nog maar kinderen. Ze zijn twaalf jaar. Wat weten ze nou. Slechts een enkeling weet wat hij wil worden later en zelfs dat biedt geen garantie voor de toekomst.

Wat ben ik het met je eens. Geef de kinderen vooral de eerste twee, drie jaar op de middelbare school de tijd om zich te ontplooien.

Vier kinderen later weet ik inmiddels dat ze die tijd meer dan nodig hebben.

Wanneer ik naar mezelf kijk weet ik dat ik het in de vijfde nog niet wist. Ik vond alles wel leuk. Nog steeds wel. Maar ja uiteindelijk moet je toch een keuze maken.

Maar absoluut niet in de brugklas daar heb je zo ontzettend veel gelijk in. Ik ben het nog nooit zo met een politicus eens geweest. Pas maar op straks stem ik op je.