Aan het eind van de 2e wereldoorlog was er in de nacht van 13 op 14 februari 1945 een enorm bombardement op de Duitse stad Dresden. Achteraf is altijd makkelijk praten en zo zou je dus nu kunnen zeggen dat het niet helemaal meer nodig was. De geallieerden waren bezig met hun slotoffensief en er was weliswaar een belangrijk knooppunt van spoorwegen bij de stad maar verder militair niet echt belangrijke doelen. Boze tongen beweren dat het doel vooral was om de oprukkende Russen te laten zien waartoe de Geallieerden in staat waren. Sommigen spreken zelfs van een oorlogsmisdaad deze actie wat men toen een tapijtbombardement noemde. De tegenwoordige hoofdstad van de deelstaat Saksen was overvol met vluchtelingen op het moment dat de bommen vielen. Vooral de inzet van brisant en brandbommen zorgde voor een enorme brand in  een stad waar de woningen grotendeels van hout waren. Er kwamen zo’n 25.000 burgers om bij het bombardement op Dresden. Harry Mulisch schreef er in 1959 zijn boek het stenen bruidsbed over.