Waar ik was in Haren zich gister hard maakte voor de armoede over de hele wereld doen we dat vandaag voor de armoede in eigen land.

Niet alleen bij kinderen, die helaas moeten lijden onder de armoede die zich onder ouders lijkt te verspreiden als een virus dat niet te stoppen is. Het ergste is denken wij dat de ouders zich vaak schamen voor de armoede waar zij in leven en er alles aan doen om hun kinderen toch zoveel mogelijk aan alles mee te laten doen.

Het schoolreisje gaat voor elke dag fruit of een gezonde maaltijd. Immers niemand ziet dat er thuis niet gezond of genoeg gegeten wordt en geen kind gaat dood van elke dag een boterham in plaats van een avond onbeperkt spare ribs eten of sushi bestellen en onderuit gezakt op de bank met in je handen de ipad en voor je neus de playstation 4 met uiteraard het onlangs uitgebracht fifa 17.

Zo’n lege plaats in de bus valt op, geen playstation valt op. Ouders komen in de schulden en de kinderen hebben geen idee. Ook de kinderen die het wel goed hebben krijgen op deze manier een heel verkeerd beeld.

Armoede in eigen land. Laten we daar eens wat meer aandacht aan besteden. Duidelijk maken dat niemand zich ervoor hoeft te schamen dat het wat minder gaat en vooral of misschien wel bovenal voor alle kinderen veel meer mogelijk maken dat tot nu toe het geval is. Alle toeslagen ten spijt.