Toen ik vanmorgen opstond en naar het raam liep,

wist ik het eigenlijk al. Er is alleen maar leegte.

Ik zag lege huizen, ik zag lege auto’s, ik zag lege kinderen spelen,

ik zag lege vogels leren vliegen en ik zag lege moeders achter lege kinderwagens.

De leegte laat je ongekende mogelijkheden zien, maar pas op,

de leegte zelf slokt alles ook weer op.

En naast die afgrijselijke leegte, heerst er chaos

(of althans, een nog niet begrepen orde)

in mijn hoofd.

Heel de dag hoor ik prikkels. Een kraan die drupt,

een bank die kraakt, een xbox op stand-by die zoemt.

een kat die jankt, een hond die verhaard, een tikkend voetgangerslicht,

een plastic zak die woest en uit alle macht opengetrokken wordt.

In mijn hoofd tikt iemand met stalen pennen continu de secondes van de klok aan.

De koelkast is een mysterieus oprijzende hoovercraft zonder luchtkussens.

De gedachten in mijn hoofd blijven maar malen.

Ze blijven maar komen, de een na de andere,

maar de leegte stuurt ze niet weg.

En soms zijn de gedachtes zover opgestapeld, dat mijn hoofd het niet bij kan houden

Dan gaat mijn hoofd dus even stuk. Dan is IWIH even niet bereikbaar.

Zou ik vanavond bij oma mogen eten?