Ik ga dood. Net als iedereen. Waar, wanneer, waar aan? Geen idee. Maar het is een vaststaand feit dat ik dood ga. Deze dagen herdenken wij de doden. Ieder op zijn manier. Dat mag in ons land. Wij leven, goddank, in vrijheid en zijn vrij te gedenken wie wij willen en wanneer wij dat willen.

Op 4 mei herdenken wij de slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog. Vandaag herdenken we Pim Fortuyn. Wat zou er met ons land zijn gebeurd wanneer we niet waren bevrijd? Wat zou er met ons land zijn gebeurd wanneer Pim niet zou zijn vermoord? Of Theo, of al die andere onschuldige soldaten die vochten voor onze vrijheid, kinderen vaak nog.
Dit jaar sta ik er meer bij stil dan andere jaren. Waarom? Misschien door de discussie die werd aangewakkerd op Twitter. Dit jaar zag ik meer dan andere jaren mensen hun auto parkeren aan de kant van de weg. Dit jaar ging een foto van een pizzakoerier viral omdat hij om 20.00 uur naast zijn fiets stond.

Dit jaar keek ik voor het eerst Schindler’s list en dacht ‘wat als?’ Wat als er meer Oskars waren geweest. Waren er dan minder doden gevallen? Heel veel om over na te denken. Dit jaar meer dan ooit. En ja, ook ik ga dood. Of ik gemist ga worden. Geen idee. Misschien wel. Misschien niet. Of dat erg is? Dat kan ik nooit vertellen want dan ben ik immers dood.