Roerige tijd vandaag en morgen. We hebben dringend nieuwe helden nodig. De oude zijn op of dood/vermoord. Je zou als kersverse held bijvoorbeeld op Twitter iets heel vaak kunnen roepen. Je zou wat staafdiagrammen kunnen tweeten. Je zou met een bord ‘Nederland is jouw land’ op Schiphol kunnen gaan staan. Je zou aan de tafel van DWDD iets emotioneels kunnen roepen. Je zou op Joop.nl een cartoon kunnen posten. Je zou als redacteur van een landelijk dagblad veilig achter het bureau een column kunnen tikken. Of anoniem op een weblog columns kunnen schrijven. Je zou als televisiestation een verloren zoon kunnen bellen. Of gewoon op het terras een biertje drinken en geen ene fuck geven.

Maar je kan ook als een soort Rambo gewoon naar Raqqa afreizen en tussen de granaatinslagen pure oorlogsjournalistiek kunnen uitoefenen. Hoeft niet. Want Raqqa is tegenwoordig wat gevaarlijker dan Eindhoven Woensel en Utrecht Kanaleneiland bij elkaar. Laten we zeggen dat afreizen naar Raqqa in dezelfde categorie valt als het vrijwillig luisteren van 10 cd’s van BZN op volume 40. En dan drie weken achter elkaar. 24/7. Zo debiel dus eigenlijk, maar Harald Doornbos doet het gewoon. En dat maakt hem direct een eindbaas. Was hij al, want hij weet dingen over de Balkan en Pakistan en zo en werd in Libië al bijna geofferd, maar nu hij tussen gebroken bakstenen verhaaltjes zit te tikken aan het front te Raqqa is hij definitief toegetreden tot de Hoogste Orde van de Nederlandse Journalistieke Eindbazen Leeuw. Het is alleen te hopen dat Doornbos de Nederlandse verloren zoon uit Arnhem niet tegenkomt. Want Abu de Vries zit in Syrië voor niet nader te benoemen zaken en hij is de enige die Harald niet zo kan waarderen. Maar zodra Abu in de Nederlandse samenleving gere-integreerd is en als barman op de Korenmarkt werkt, gaan ze vast samen een biertje drinken. Op de heldendaden van Harald. Proost.