Juist. Na gisteren de 7.0 kilometer te hebben gelopen, was vandaag de 5.0 kilometer qua afstand een appeltje eitj (dat kan dus nog even niet wegens te weinig vlooien). IWIH heeft vandaag gelopen in een tempo van 8:00 min/km en dat ging vrij soepel, althans dat zou je denken. Maar het is zondagmiddag en het zonnetje schijnt. En dus is het fietspad gevuld met fietsers, wandelende stronthopen, wandelaars, toeristen, potentiële terroristen (Allo Akbar!), wielrenners en mongeaulen die in loopgroepjes denken te moeten rennen. Het merendeel van de mensen schijnt ook niet te snappen dat je als voetganger tegen het verkeer in moet lopen, waardoor er regelmatig bijna botsingen ontstaan met fietsers en vooral van die kudt wielrenners, die niet even willen afremmen om te passeren. IWIH blijft dan als een stoïcijnse autist in zijn eigen tempo doorlopen, waarmee hij diverse verwensingen in ontvangst mag nemen. IWIH groet de oververhitte weggebruikers vriendelijk terug, zonder op of om te kijken.

Door al dat geloop begint IWIH’s huid ook langzaam te verkleuren. Stak dit voorjaar een A4-tje uit de printer nog geel af naast de huid van IWIH, nu heeft IWIH inmiddels de kleur die hem recht geeft op allerlei gratis voorzieningen en subsidies. En nog heel even en dan wordt IWIH op basis van zijn pigment afgewezen op sollicitaties. O ja, vanmorgen gaf de weegschaal zowaar -0.8 kilogram aan en dus is IWIH op dit moment maar liefst 2.0 hele kilogrammen lichter dan toen hij begon aan zijn loopavontuur. Morgen of dinsdag moet hij weer 7.0 kilometer lopen.