Iets gaat er niet goed als je verlangt naar Roy Donders tijdens het kijken naar #ditisM. Of naar een herhaling van Lingo uit 1996. Of naar die Israëlische kip van het Songfestival. Met het geluid op 10. Goed was het allerminst en op Twitter lees ik ‘Geef M een kans’. ‘Niet direct afzeiken’. ‘Jij moet op je eerste werkdag ook nog alles leren.’ ‘Wist jij meteen hoe het allemaal werkt?’ En een show in Nederland presenteren is sowieso lastig, want je staat vooraf al met 1-0 achter. Is de eerste show niet zo goed, sta je dus direct met 2-0 achter.

Ik moet toegeven dat ik inderdaad even nodig had voor ik ingewerkt was. Veel mensen moeten dat natuurlijk, maar ik word dan ook niet ingewerkt ten overstaan van zo’n 850.000 mensen. Dan mag je toch wel verwachten dat ze daar iemand neerzetten die weet hoe het allemaal werkt in televisieland en die al vaker bij de Staatsomroep is verschenen. Om zeven uur in de avond zet je geen beginneling neer. Daar zet je een type neer die door de wol geverfd is en die van de hoed en de rand weet. En als we eerlijk zijn moeten we concluderen dat Margriet van der Linde van de hoed en de rand weet. M heeft al heel wat kijkbuisjaartjes er op zitten.

Vraag is dan waar het mis gaat? Bij de ingedutte redactie? Bij de gasten? Bij het publiek? Aan de tafel? Of ligt de oorzaak bij haarzelf? Rest mij de laatste vraag: ‘Hoe vindt M zelf dat het gaat?’ Waarschijnlijk zullen we dat snel weten.