In deel 2 van de verhalencyclus over de Democratische presidenten komt een Nederlander aan bod; Martin van Buren. Wij proberen in 15 portretten te achterhalen hoe de Democratische partij geworden is zoals ze anno 2019 acteren. Anno 2019 is het een veganistisch clubje geworden waar identiteit boven kwaliteit komt. Waar islam het Huis van Afgevaardigden is binnen getreden. Waar hetero’s homo’s worden en waar vrouwen zich massaal kandidaat stellen om president te worden. Naar eigen zeggen door ditmaal niet te vergaderen in een bezemkast, want ze zijn gay en vegetarisch. Maar dat terzijde.

Martin van Buren was president van 1837 tot en met 1841. Zijn bijnaam was Marin van Ruin en na vier jaar mocht Martin alweer de plantjes water geven in de raadszaal want hij bakte er geen hout van. Martin was eerst Republikein, maar toen hij de macht kon ruiken, was hij ineens Democraat. Martin is dus een van de eerste uitvinders van ‘het verraad’ in de Amerikaanse politiek. Na zijn presidentschap probeerde hij nog hoge ogen te gooien bij de Free Soil Party. Die partij was tegen slavernij, maar Martin zelf steunde de afschaffing van slavernij niet. Zien wij een tegenstelling in politieke uitingen? Ja, dat zien wij en dat zag heel Amerika. Ongekend vage man die gek was op het pluche en hij zou zijn Nederlandse moeder nog verkopen voor wat stemmen. Eenmaal aan de macht, maakte hij niks klaar. We hebben de belangrijkste overwinningen van zijn presidentschap op een rij gezet:

1.

2.

3.

Niks. Helemaal niks. Nog minder dan Obama. Hoe dat mogelijk is? Wij hebben ook geen idee. Het maakt Martin een van de slechtste presidenten van Amerika ooit. Martin was trouwens in het kader van diversiteit met zijn nicht getrouwd. Dat is dan ook zijn enige wapenfeit waar ze bij de huidige Democratische partij respect voor hebben. Maar qua politieke daadkracht moesten de Amerikanen niet bij Martin zijn. Martin stelde voor om het krediet van banken onder te brengen in een ‘onafhankelijke schatkist’. Nou, daar moesten zijn partijgenoten zo om lachen dat ze massaal vluchtten naar de Whig Party. Martin zou een daad makkelijk behaald kunnen hebben en dat was de annexatie van Texas. Hij had alleen maar ja hoeven zeggen en Texas zou onder zijn leiding een Amerikaanse staat worden. Hij zei nee. Vier jaar later ging een andere Democratische president (James Polk) aan de haal met die eer. Zijn besluiteloosheid maakt Martin van Buren een van de belabberdste exportproducten die Nederland ooit heeft voortgebracht.