Wat was Republikein Harding een totale mislukking en die Bush met zijn Irak was ook een eikel. Zo, ondanks dat deze verhalencyclus over de oorsprong van die identiteitspolitiek van de Democraten gaat, willen sommige mensen in het kader van objectiviteit toch wat negatiefs lezen over Republikeinen. Dus bij deze, nu terug naar de Dems. Na het ongekend falen van Grover Cleveland zaten er in de periode van 1897 tot en met 1913 drie Republikeinen in het Witte Huis. Natuurlijk werd er eentje vermoord; William McKinley, maar daar willen wij verder niks mee insinueren. Dat was gewoon mode in een tijd waar verwarde mensen (anarchisten) allerlei staatshoofden (Sadi Carnot, Umberto I, Elisabeth in Beieren) vermoordden. Gewoon omdat het kon. Roerige internationale tijd die uitmondde in de Eerste Wereldoorlog. Tijdens die oorlog zat er een Democraat in het Witte Huis. In 1913 werd Woodrow Wilson president van Amerika en bleef 8 jaar zitten.

Wilson was een hervormer. Wilson was een van de grondleggers van de Volkenbond (voorloper van de Verenigde Naties). Wilson vond het na de Eerste Wereldoorlog nodig om een beetje vrede te brengen in de wereld. Hij stelde 14 punten op waar de wereld zich aan moest houden. Die punten hadden o.a. betrekking op ontwapening, open verdragen, dekolonisatie, herschikken van grondgebieden en vrijhandel. Heel nobel. Het leverde hem dan ook terecht de Nobelprijs van de Vrede op. Er zijn Democratische presidenten geweest die decennia later onterecht de prijs hebben gewonnen, maar dat laten wij voor nu even buiten beschouwing. Het is natuurlijk best een goed idee om allerlei landen dezelfde afspraken te laten maken, maar in principe kwam er geen klote van terecht, maar Wilson poetste zijn Nobelprijs elke avond voor het slapen gaan. Hij was nou eenmaal voor vrede en niet voor oorlog, ook dat is wel eens anders geweest bij Democratische presidenten waar we nu even geen voorbeeld van geven.

Wilson wilde in de Eerste Wereldoorlog aanvankelijk neutraal blijven, maar toen Duitse onderzeeërs ineens op Amerikaanse handelsschepen gingen schieten, dacht hij; fuck it. Ondanks dat Wilson anti-oorlog was, voerde hij de dienstplicht in en kreeg hij 2 miljoen Amerikaanse soldaten op Europees grondgebied om Duitsland op de knieën te dwingen. Oprecht een groot leider in oorlogstijd, maar toen de Eerste Wereldoorlog klaar was, klom Wilson gelijk in de pen om een plan te bedenken dat tot wereldvrede zou leiden. Ondanks het nobele idee was er in de binnenlanden van Amerika wel een groeiende weerstand tegen die Volkenbond. Na de Eerste Wereldoorlog is Amerika isolationistisch geworden: de Amerikanen vonden het niks dat het land steeds betrokken raakte bij conflicten tussen Europese landen. Het congres ging daarom niet akkoord met Wilsons plannen voor Amerikaanse deelname aan de Volkenbond. Maar we kunnen niet ontkennen dat Woodrow Wilson een van de betere presidenten van Amerika is geweest. Zeker toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, werden zijn plannen met terugwerkende kracht op waarde geschat. Hij hervormde het Amerikaanse bedrijfsleven, hij streed tegen kinderarbeid, gaf vakbonden een sterkere rechtspositie, verbeterde de algehele arbeidsomstandigheden, gaf belangrijke mensen in de partij een vrijbrief om eindbeslissingen te nemen en introduceerde de persconferentie op het Witte Huis. Wat ons betreft een van de betere Democraten in de geschiedenis van Amerika, alleen vinden wij het niet echt kunnen dat hij niks deed voor de zwarte bevolking van Amerika. En dat had hij strategisch gezien wel kunnen/moeten doen, zeker omdat zijn Republikeinse voorganger William Taft (1909-1913) in zijn inauguratiespeech lieten weten geen enkele Afro-Amerikaan in federale overheidsfuncties te benoemen. Het beleid van Taft ging regelrecht in tegen de Republikeinse normen en waarden die op dat moment golden. Door de koers van Taft vond er voor het eerst een verschuiving plaats en gingen Afro-Afrikanen zich steeds meer richting de Democraten begeven. Voor Wilson lag er een potentieel nieuw kiezersschare klaar, maar hij deed er niks mee. Het was de eerstvolgende Democratische president Franklin D. Roosevelt die daar gretig gebruik van maakte. Wilson was nog een aloude Democraat en hij vond het geen probleem dat zwarte ambtenaren werden gescheiden van blanke ambtenaren. Wilson was niet vies van segregatie, maar ondanks dit minpunt op het gebied van diversiteit en identiteitspolitiek kunnen wij overall gezien wel waardering hebben voor zijn termijn als president. Want zo zijn wij, positief als het kan, kritisch als het moet. En iets zegt ons dat we in deel 9 eindelijk een kijkje gaan nemen in de kraamkamer van de hedendaagse identiteitspolitiek van de Democraten.