De Democraten anno 2019 voelen zich moreel superieur. Zij hebben de waarheid in pacht en de Republikeinen zijn nazi’s. Elke Democraat pijpt een eenhoorn en knielt vijf keer per dag voor de heilige qunioazaadgod. Ze zijn redelijk losgeslagen van de realiteit en vinden dat Israël van de kaart moet worden geveegd. Tevens riepen ze 2 jaar lang Rusland dit, Rusland dat, dit terwijl er helemaal geen Rusland was. Ja,die was er wel, maar dat mogen we officieel nog niet weten. Pas bij Roosevelt kwamen wij presidentiële beleidsmaatregelen tegen die de huidige Democraten ook kenmerken. De kraamkamer van de huidige Democraten stond in de jaren 30 van de vorige eeuw. In deel 10 behandelen wij Harry S. Truman. Hij was de tiende Democraat in het Witte Huis van 1945 tot en met 1953.

Stel, je zit net in het Witte Huis en je hebt een atoombom tot je beschikken. Hoe vet is dat. Gewoon lekker op de rode knop drukken en boem. 150.000 mensen kapot. U weet wel, zoals Trump zou gaan doen. O nee, wacht, Harry deed dat. Harry hield wel van een beetje oorlog. Harry kwam aan de macht omdat iemand anders dood ging; Franklin D. Roosevelt. Roosevelt hield wel van gelijke rechten voor de mens en hij (zijn vrouw Eleanor, red) was behoorlijk populair onder de zwarte bevolking. Harry trok het beleid van zijn voorganger door en voerde wetten in die de positie voor zwarte Amerikanen moest verbeteren. En dat was nogal wat, want Harry flirtte in 1922 nog met de KKK, maar Harry kwam tot inkeer. Dat siert Harry, al gooide Harry wel een megagrote bom om WOII te eindigen. Na zo’n gebeurtenis denkt ieder mens natuurlijk, nu even geen oorlog. Maar Harry was als de dood dat de communisten de macht over zouden nemen, dus hij verdeelde de wereld in twee delen; de Vrije Wereld en de Communistische Wereld. Vanaf nu zat de wereld dus opgescheept met de Koude Oorlog. Dat leidde tot de Korea Oorlog en de Vietnam Oorlog. Tijdens de Korea Oorlog was Harry niet vies om Zuid-Korea te helpen, maar dat snappen wij nog enigszins, maar om dan een half land (Noord-Korea) onder de napalm te sodemieteren gaat misschien wat ver. Zoals wij al zeiden was Harry niet vies om zijn manschappen opdrachten te geven waar sommige mensen van zouden denken; zo zo.

Wat Harry wel deed waar de huidige Democraten van walgen is de staat Israël erkennen. Ondanks dat zijn minister van Buitenlandse Zaken (George C. Marshall) dat liever niet had. Diezelfde Marshall was van het beroemde Marshallplan dat er voor moest zorgen dat Europese landen die het zwaar te voortduren hadden in de oorlog weer geld en goederen kregen om het land op te bouwen het communisme buiten de deur te houden. Diezelfde Marshall die na zijn Amerikaanse ministerpost persoonlijk adviseur werd van de Chinese president en voor de rest natuurlijk vrij onafhankelijk was, maar dat geheel terzijde. Harry was een man die oorlog niet schuwde, maar ondanks dat of misschien wel juist dankzij dat kon Harry uitstekende Amerikaanse economische cijfers overleggen. Hij gooide zelfs het minimumloon omhoog, ook zo’n populaire Democratische maatregel. Harry kwam net als zijn voorganger Roosevelt met een Deal; de Fair Deal. Net als de New Deal was de Fair Deal een soort subsidietsunami naar allerlei instanties en sectoren.

Harry droeg  in 1952 uiteindelijk Adlai Stevenson aan als Democratische opvolger. En die Stevenson werd gesteund door een oude bekende; Eleanor Roosevelt. Stevenson had net als Eleanor banden met de VN en Stevenson werd geheel tegen zijn zin in 1952 en 1956 voorgedragen als presidentskandidaat. Hij verloor twee keer afgetekend van Dwight D. Eisenhouwer. Eleanor wilde zelfs in 1960 dat Stevenson meedeed met de verkiezingen (waarschijnlijk was er een plan met die man), maar het werd Kennedy, die uiteindelijk de elfde Democratische president werd van de Verenigde Staten van Amerika. En Harry stierf in 1972 en ging de boeken in als de president die de bom gooide en in één klap 150.000 mensen de dood injoeg.