Een paar dode koeien en twee omgewaaide bomen. Eén gillende vrouw in een vliegtuig. Plus de dakgoot van buurthuis ‘De vrolijke kutclown’ in Papendrecht is kapotgewaaid en er was geen voetbal. Voor de rest vrolijke mensen op het strand. Vrolijke kitesurfers in de zee. Vrolijke mensen op de weg. Geen doden en gewonden. Conclusie: Ciara is een beetje een mers-virus onder de stormen. Ciara wordt nu voor altijd uitgelachen door andere stormen, stormen die wel dood en verderf zaaiden. Natuurlijk tikt het complete schadebedrag heus wel aan, want een boom op een BMW is best wel prijzig. Wat zullen niet te veel bagatelliseren, maar Ciara stelde geen ene fuck voor. Niks. Nada. Als wij deze storm een naam zouden moeten geven dan lijkt ons de naam Manke Henkkie of Karel Klapkut een geschiktere naam. De storm van 1990, dat was pas een storm. En toen was er niet eens een klimaat, laat staan klimaatontkenners. Wat een mooie tijd was dat. De koeien vlogen door de lucht en niemand wilde daar geld aan verdienen. Geef ons die tijd terug. Een tijd van storm en regen. Een tijd van een fier Nederland dat wegwaaide door ferme stormen maar overleefde door de nuchtere inborst van haar inwoners.