Toegegeven, de innerlijke rust anno 2021 – in fascistische tijden – om in alle rust een boek te lezen, staat onder druk. Maar juist nu moet er gelezen worden, juist nu. Als de wereld in brand staat, heb je meer aan Hannah Arendt of aan Michel Houellebecq dan dat je met je tuinslang de tuin gaat sproeien. Al behoeft een hortensia gesnoeid te worden, welke tijd het ook moge zijn. Edoch, met of zonder hortensia, de machthebbers boeien uw tuin geen ene flikker. Omdat u niet leest kunnen ze zich veroorloven geen ene moer te geven. Omdat u niet leest, wordt u overlopen. En daarom wordt het tijd om te gaan lezen, en dan geen boekjes van Arie Griphart of Arie Grunberg – die gewoon nutteloze kutverhaaltjes schrijven over hoofdpersonages in de knel met het leven in het algemeen en dan met een of ander totaal oninteressante plottwist in het bijzonder quasi-intellectueel proberen over te komen – veranderen helemaal niks. Dat soort boeken verandert niks aan wie je bent. Bonita Avenue? Waardelooste boek ooit. Bagger van de onderste plank. Joey Speedeikel? Weggegooid geld. Anno 2021 (in slechte tijden) heb je niks aan liflafjes, je hebt meer aan boeken en bundels die triggeren. Het moet schuren, uitdagen, kantelen, beuken en het verhaal moet nieuwe inzichten geven. Dat is nu nodig. Niet dat de bundel Olga van Jan Bennink ons leven heeft veranderd, maar het dichtbundeltje dat uitgegeven is door De Blauwe Tijger geeft wel nieuwe inzichten. Het doet het verlangen naar de verboden vrucht (lees Rusland) aanwakkeren. Want Rusland ligt niet zo lekker in de msm-markt van Nederland, en juist daarom is het belangrijk om over dat land te lezen. Creëer je eigen mening over Rusland en dan is poëzie een van de eerste stappen om die eigen mening te bereiken.

In Olga toont Bennink zijn liefde voor Rusland. De Russische teksten in Olga begrijpen wij natuurlijk niet, maar dat ligt aan ons en niet aan Jan Bennink. De Nederlandse gedichten zijn soms speels, vaak serieus. Tragisch en mysterieus (tegelijk), vrolijk en realistisch. Over oorlog en vrede, over God en duivels, over goed en kwaad. Over Rusland en herdenken. Bennink heeft een paar parels geschreven, zowel als geheel maar zeker ook op zinniveau (een eenregelgedicht in een gedicht) slaat hij vaak raak. Zo zijn de zinnen Het schrikdaad zit bij ons van binnen, Een duif die opvliegt van haar nest, waarvan ze dacht dat het geheim zou blijven, Moskou gelooft niet meer in tranen en Achter je vitrage staat het grote niets te wuiven dichtregels die zich als volwassen boektitels gedragen. Rest ons nu om af te sluiten met het gedicht 4 mei 2021, een gedicht dat schrikbarend actueel is.

4 mei 2021

Hoe kan ik jou herdenken

zolang ik denken moet

Bedroefd mijn ogen sluiten

als ik getuigen moet

Twee minuten zwijgen

in het aanzicht van de hel

Je kunt de doden niet beschermen

De levenden

nog wel