Vroeger leerde je op de School voor de Journalistiek allerlei verslagen schrijven, zoals het onvolprezen ladderbericht, maar ook het sfeerverslag. En dat is oprecht een van de mooiste disciplines in de journalistiek. Kleine Luizje was er ook goed in. Ging je naar de plaatselijke kermis van Tilburg of naar de wielerronde van Best en maakte je een sfeerverslag. En dan zei Johan Carbo de eerste 30 keer nadat je het vodje had ingeleverd dat je alles opnieuw moest schrijven, daar leerde je tenminste wat van. Je moest niet beschrijven wat voor nieuws er gebeurde, maar wat er gebeurde om het nieuws heen. Dus niet Arie van Puffellen trok een sprint en won de wedstrijd, maar terwijl Arie een sprint trok, stond het halve publiek in de biertent elkaar sociaal af te vingeren zonder anderhalve meter. En gelachten dat er werd. Enfin, Luiz was zaterdag 25 september voor het eerst in zijn leven bij een protest. Even sfeerproeven. Broodnodig om anno nu sfeer te proeven in het godganse land. Er waren speeches, er was muziek (door elkaar), er kwam een politicus en er stond een ijscoman. De NOS was er. Er werd een route gelopen die vooraf was bepaald. Het was een typisch Nederlands protest. En natuurlijk zijn 3000 mensen op een plein of in een straat veel, maar zo’n aantal valt in het niet bij de machtige wijdte van het Malieveld. En dat er plusminus 3000 mensen kwamen, viel sowieso al tegen, want beseffen we in dit land onderhand wat er aan het gebeuren is? Lijkt van niet. Er kwamen tijdens dit protest (protest nummer zoveel) mensen van allerlei pluimage, jong, oud, vrouw, man, oude hippies, nieuwe hippies, gewone mensen, ongewone mensen, gezinnen en allenstaanders, blank, donker, indo, transmannen en transvrouwen, zusters en dokters, kinderen en bejaarden, mensen met honden, mensen met tattoos, mensen zonder tattoos, mensen in een rolstoel (wel handig als er een end gelopen moet worden) en Luiz.

Terwijl niemand een ijsje kocht, stonden de mensen aan het begin van het Malieveld rustig gegroepeerd bij elkaar te wachten op het sein dat er gelopen mocht worden. Er werden flyers uitgedeeld, mensen druppelden van alle hoeken het Malieveld op. Als mieren richting een rottende appel. De politie hield rustig de wacht. Baudet werd aangekondigd en na zijn praatje op de kar (wel een mooi klassiek beeld van een politicus op een kar die een menigte toespreekt) werd Lange Frans gedraaid en de stoet mocht gaan lopen. Alle wegen werden vakkundig door de politie afgesloten waardoor het toch al onlogische wegennet van Den Haag vastliep tot aan de randen van de stad. Achter in de rij speelden mensen reggae en die klanken botsten halverwege de stoet met de klanken van Lange Frans. Beide muziekstromingen vonden elkaar alleen in de boodschap, vrijheid. De stoet liep rustig de Korte Voorhout in richting de Hofvijver waar het Torentje parmantig over het volk uitsteekt. Daar werd even stilgestaan en de politie te fiets hield met 5 man de Korte Vijverberg afgesloten. Dat werkte, deze stoet mensen in een verzetsmodus hadden geen behoefte om het Torentje te bestormen. Wat dit sfeerverslag goed had gedaan, maar er werd anders besloten door de organisatie.

De massa vervolgde zijn weg. Mensen die in hun auto moesten wachten tot hun route werd vrijgegeven, stapten uit om te kijken hoe lang dit allemaal nog zou duren (als je haast hebt, komt verzet nooit goed uit). Bewoners van de hoge panden in typische Haagse straten maakten foto’s uit hun ramen, winkeliers keken met hun klanten in de deuropening naar de parade van vlaggen en toeters. Een actievoerder schreeuwde door een megafoon leuzen, ook naar de mensen in de tram. De 3 reizigers in de tram keerden hun rug naar het raam, een fascinerend schouwspel. Schaamte, boosheid? Waren ze het eens en schaamden ze zich of waren ze zo boos op al die nazi’s dat ze hun rug naar het volk keerden? Er is anno nu zoveel voer voor psychologen, er zullen boeken vol geschreven gaan worden. Met als titel Ik keerde mijn rug naar het verzet.

Sommige passanten gingen in discussie met een actievoerder (of andersom), sommige passanten staken een duim op. Sommige passanten vroegen wat er aan de hand was, sommige passanten negeerden alles wat ze zagen. Kortom, een deel van Nederland is nog onwetend, een deel boeit het geen fuck, een deel maakt zich zorgen en een deel voelt zich er wel prettig bij. De verdeeldheid is groot, het verzet is klein, het Malieveld groot en de vrijheid in het land staat onder druk. Hoe hard je reggae ook door de speakers pompt, de boodschap wordt nimmer gehoord.