Oppenheimer dit, Oppenheimer dat, zus en zo. Sinds lange tijd draait er weer eens een film in de bioscoop die direct indruk maakte op mensen uit uw omgeving. Ok, en Barbie. Twee films. Barbie en Oppenheimer. Maar Barbie slaan we gek genoeg over en we focussen ons op Oppenheimer. Want we worden al meer dan een maand lastiggevallen door onze collega’s (vooral collega’s), buren, vrienden, kennissen, je moeder of we Oppenheimer eindelijk al een keer gezien hebben? En dat zegt natuurlijk iets. En wat dat iets is en of dat iets terecht is? Hieronder een recensie, de enige echte.

De film Oppenheimer draait voornamelijk om Amerikaans natuurkundige Robert Oppenheimer en zijn zoektocht die uiteindelijk naar de atoombom moet leiden (Het Manhattanproject) en om de politieke hoorzittingen die in de jaren 50 rondom zijn persoon speelden in het sterk anticommunistisch Amerika. Ook schenkt de film aandacht aan het ontstaan van laboratoriumstad Los Alamos en de ingewikkelde relatie tussen Amerika en Rusland die tegen wil en dank samen vochten tegen de nazi’s, maar tegelijkertijd verwikkeld waren in een wedstrijdje ‘wie maakt de eerste bom en wie is daarbij de mol?’ De smerige politieke spelletjes die daarbij speelden, brengt de film met regelmaat aan het voetlicht. Verdienstelijke rol daarin is voor Robert Downey Jr. die de Amerikaanse zakenman en politicus Lewis Strauss speelt. De rol van Robert Oppenheimer wordt gespeeld door Peaky Blinders-acteur Cillian Murphy, die de film grotendeels alleen moet dragen en overigens doet hij dat met verve. Ook Matt Damon speelt zijn rol als ingenieur-officier Leslie Groves naar behoren, maar toch rust de film voornamelijk op de schouders van Murphy.

De film geeft absoluut een mooi tijdsbeeld van het Amerika uit de jaren ’30 tot en met ’50, waar Joodse, communistische, nationalistische, natuurkundige en politieke belangen dwars door elkaar lopen en uiteraard met elkaar botsen. Doe daar een dosis communistische liefde, Joodse zakelijkheid, natuurkundig verraad en Amerikaanse machtslust bovenop en je krijgt een film waar alles inzit en waar de dunne lijn tussen goed en kwaad uitmuntend in beeld is gebracht. Maar ook qua muzikale ondersteuning (wie anders dan Ludwig Goransson) zitten een aantal scènes uitmuntend in elkaar. Ook de ontmoeting met Oppenheimer en president Truman is werkelijk waar geniaal in al zijn eenvoud. Ook de bescheiden rol van Einstein (gespeeld door Tom Conti) is vermakelijk. Maar lang niet alles is geniaal, want de film heeft soms wel flink wat versnellingen, een aantal scenes van een paar seconde kort na elkaar, dat kijkt niet altijd lekker weg. Wat vooral storend is, is dat de Duitse taal in de film werd bestempeld als ‘Dutch’, typisch weer zo’n Amerikaanse stupide goof. (Of doen ze het expres?) Ongekend, maar hoe storend dat ook is, de meeste bioscoopbezoekers in de wereld valt zoiets niet op. En zoals eerder beschreven, de bijrollen blinken niet uit of krijgen weinig playtime. Jason Clarke (federal judge Roger Robb) en Emily Blunt (Kitty Oppenheimer) krijgen aan het einde van de film nog wat vingers achter de spotlightdeur, maar daar is alles wel mee gezegd. Ook de plottwist is er eentje die niet al te denderend is, althans niet echt schokkend als je een beetje weet hoe de echte wereld in elkaar zit. Als je uit deze film moet halen dat de wereldwijde politiek stinkt, dan heb je een aantal eerder films gemist, tevens een aantal werkelijke gebeurtissen van de afgelopen pak hem beet 6 jaar gemist. Dat is geen hogere wiskunde verder.

Al met al is Oppenheimer een lange zit. En is het de ophef waard? Jawel, Oppenheimer is zeker geen slechte film. Maar nogmaals, als je deze film nodig hebt om te beseffen dat de Amerikaanse politiek smerig is, dan heb je ruim 80 jaar onder een steen geleefd. Tevens is het vrij makkelijk om de Koude-Oorlog-retoriek van deze film naar de huidige tijd te trekken. De angst voor een tweede atoombom, maar nu vanuit Rusland (u heeft het vast op een verjaardag voorbij horen komen en is het juist daarom dat deze film nu is gelanceerd?) is een onnodige denkstap. Hollywoodificering van uw brein. Trap er niet in. Want zoals in de film zo mooi werd gezegd: ‘Amateurs chase the sun and get burned. Power stays in the shadows’.