Gamers zijn een beetje een miskende groep amusementsgebruikers. Al sinds lange, lange tijd zet de computerspelletjesbranche meer om dan de filmindustrie, maar toch is het bijvoorbeeld voor veel dertig-plussers een tikkie gênant om tegen familie en vrienden te zeggen dat ze zich op vrije avonden en/of weekenden liever achter de PC of op de bank doorbrengen met een controller of keyboard in de hand. Lekker wegduiken in een virtuele wereld, hun agressie wegstampend op pixel-vijanden of gewoon met hun maten een leuk sportspel spelen. Maar waarom doet men dat nou eigenlijk? Waarom zitten ze bijvoorbeeld niet veel liever een goed boek te lezen?

Om niet gelijk te diep in de psychologische aard van “het gamen” te duiken, is het verstandig om alleen even te kijken naar wat de virtuele speeltuinbezoekers dagelijks drijft. Ieder mens is anders, zeggen ze altijd, maar dat valt eigenlijk reuze mee. We hebben bijna allemaal dezelfde basisbehoeften; we willen ons nuttig maken, plezier hebben, sociaal geaccepteerd voelen en een beetje neuken af en toe. Goed, een beetje veel neuken dan in mijn geval. Voor de één geldt namelijk het ene wat meer, en voor de ander het andere. Enorm basaal allemaal, en het onderschrijft het feit dat we eigenlijk ook maar eenvoudige dieren zijn met een iets hoger ontwikkeld intellect. Behalve onze Supermatthijs. Daar is de jury nog niet helemaal over uit. We houden u uiteraard op de hoogte.

De liefde en het plezier dat de gamers uit games halen is breed en veelzijdig. De hoofdreden waarom ze liever actief deelnemen in deze vorm van vermaak (in plaats van met hun lome harses naar een eenrichtingsverkeer-medium te kijken), is omdat ze zichzelf willen uitdagen. Mensen die Heel Holland Bakt zitten te kijken, 50 Tinten Grijs lezen of met een prostituee coke liggen te snuiven onder een viaduct in Goes, lachen ze keihard uit. Iedereen weet namelijk dat je coke snuiven met hoeren in een Van der Valk-hotel doet. Maar zowel gamen als bovenstaande hobby’s lijken allemaal erg egoïstisch, en dat is het natuurlijk ook. Vermaken doen we immers allemaal op onze eigen manier, omdat er nu eenmaal geen gedwongen plezier bestaat. Honderd jaar geleden hingen we met zijn allen in de kroeg, vijftig jaar geleden zaten we massaal met onze kont voor de televisie en nu is de prioriteit van vermaak grotendeels verschoven naar virtueel entertainment waar men actief aan deelneemt. Denk ook aan social media.

Maar omdat het ooit eens de stempel “videospelletje” (let op het verkleinwoordje) heeft gekregen, doet men er luchtig en deels beschaamd over. Dat is aan de ene kant best prima want het omschrijft de activiteit adequaat, maar aan de andere kant belemmert het een bepaalde vervolwassening van de sector. Het zorgt er voor dat de mensen die veel beter zijn in games dan anderen al snel als nerd worden bestempeld door buitenstaanders, laat staan dat deze mensen evenementen als The International ooit zullen gaan begrijpen met al die miljoenen dollars aan prijzengeld. Als puntje bij paaltje komt, draait het om plezier hebben in wat je doet; of dat nu een uitdaging is in de vorm van e-sports of lekker relaxen met een puzzelgame, met vrienden op de bank/online een potje Destiny spelen, in je eentje een High Dragon in Dragon Age: Inquisition aan je zwaard rijgen of met je koter een uurtje Sims 4 verkennen. Het is vele malen leuker én (mentaal) actiever dan alle andere vormen van thuisvermaak. Allicht zit ik soms ook liever met maten in de kroeg, kijk ik bijvoorbeeld een goede film of serie en hou ik mijn Twitterverslaving op peil. Echter kom ik zelf dus ook steeds terug bij de voorgeprogrammeerde uitdagingen die de game developers aan mij en de mijnen voorleggen, en spendeer daar ook meer tijd aan dan aan alle andere vormen van vermaak. Omdat het nu eenmaal leuker, actiever en mentaal uitdagender is.