Zachtjes waait de wind door het afgeladen nest gevuld met besjes en wormen van de raaf. Susan de raaf is de hoogste vogel in een decennia oude treurwilg, die langs de sloot op grond van de gemeentelijke begraafplaats staat. Trots, alsof Susan zeven eieren tegelijk uitbroedt, kijkt ze neer op de overige vogels van de lager gelegen takken, die ogenschijnlijk hun blik op de grond richten, op zoek naar meer voedsel. De raaf heeft niet het flauwste vermoeden van de neerslachtigheid van de vogels. Vooral de eksters zijn erg ontevreden, omdat ze nauwelijks voldoende voedsel overhouden, om hun jonge kroost in hun eigen nest te kunnen voeden. De koolmezen proberen de onvrede bij verschillende vogelsoorten, waaronder de eksters te sussen en roepen dat de raaf eerlijk gekozen is, door het tellen van opgestoken vleugels. Dat de raaf hiervoor een groot deel van de ‘oogst’ krijgt is niet meer dan logisch, volgens de koolmezen, zij draagt immers de grootste verantwoording als leidster van de treurwilg. De mussen zijn eigenlijk gewoon te dom om te beseffen dat ze hun vangst voor een groot deel moeten afstaan en begrijpen dan ook niets van het heen en weer gepiep tussen eksters en koolmezen. Als de mussen vanaf de onderste tak omhoog kijken, zien ze niet meer dan hun gewaardeerde machtige leidster Susan. De raaf, die naast het overzicht houden in de treurwilg, iedereen van bovenaf recht op de kop schijt.