Etten-Leur – In het vredige plaatsje Etten-Leur aan de Wielewaal in Noord-Brabant staat een mooie twee-onder-een-kapwoning. Het huis links wordt bewoond door Simon, het huis rechts wordt bewoond door Marjolijn. Simon en Marjolijn zijn al 15 jaar buren, waarvan de eerste 13 jaar zonder problemen verliepen. Ze zeiden elkaar gedag en maakten af en toe een praatje. Niets aan de hand. Simon is 43 jaar en werkt in een koekjesfabriek waar hij inspecties doet. Marjolijn is inmiddels 56 jaar en heeft altijd bij V&D gewerkt op de sieradenafdeling, maar moest werd ongeveer anderhalf jaar geleden ontslagen vanwege bezuinigingen bij V&D.

Simon is een trouw aanhanger van de PVV en ziet Nederland met de dag achteruit gaan. Op zijn werk gaat er af en toe een blanke collega weg en komt er een minder blanke collega voor in de plaats. Marjolijn stamt uit een VVD-nest en eigenlijk stemt ze VVD omdat ze dat van huis uit zo heeft meegekregen. Maar goed, dit was niet de oorzaak van de ruzie. De PVV-er en een VVD-er konden prima omgaan met elkaar.

Ongeveer anderhalf jaar geleden nadat Marjolijn ontslagen was begon de ellende aan de Wielewaal. Het dierenasiel in Etten-Leur moest worden verbouwd en één van de medewerksters had Marjolijn gevraagd of ze ‘tijdelijk’ 36 katten wilde opvangen tijdens de verbouwing. Marjolijn is gek op beesten, zat toch zonder werk en besloot dat dit voor een weekje geen kwaad kon. U raadt het al: het dierenasiel van Etten-Leur is nog steeds niet klaar en Marjolijn woont met 36 katers in een twee-onder-een-kapwoning. Inmiddels is Marjolijn als vrijwilligster ’s ochtends gaan werken bij verzorgingstehuis Kloostergaard, om toch iets te doen te hebben. Zij gaat om 06.00 uur ’s ochtends al weg en helpt dan tot dat alles van het ontbijt weer is opgeruimd. Meestal zo rond 11.00 uur is zij dan weer thuis.

Simon heeft van zijn familie en vrienden vorig jaar een drumstel gekregen. Simon heeft geen muzikale aanleg, maar is gek op drumsolo’s in rock-muziek en zou dat dolgraag willen leren. Simon werkt in ploegendienst. De koekjesfabriek draait 24 uur en Simon werkt altijd van 16.00 uur tot 02.00 uur. Simon begint om een reden die verder in dit stuk volgt altijd al vermoeid aan zijn werk, waardoor hij bij de inspecties nogal eens een steekje laat vallen en dan woorden krijgt met zijn leidinggevende. Als Simon rond een uur of 02.30 ’s nachts zwaar chagrijnig thuiskomt, ziet hij zijn drumstel staan. Hij pakt een pilsje uit de koelkast en begint vervolgens alsof zijn leven er vanaf hangt op zijn drumstel te rammen. Bij buurvrouw Marjolijn schrikken direct alle katten wakker, beginnen te krijsen en schijten zich van angst ter plekke helemaal leeg. Dit zorgt voor een penetrante strontlucht die zo’n beetje door alle wanden naar buiten dringt. Uiteraard is Marjolijn ook direct wakker. Weer of geen weer, zij trekt haar nachtjapon aan, loopt naar de voordeur van Simon en begint te bellen en op de deur te stompen. Na een half uur is Simon helemaal kapot van het ‘drummen’ en valt voor dood op zijn drumstel neer. Pas dan hoort hij de bel en het gebonk. Hij loopt geïrriteerd naar de voordeur en doet met een ruk de deur open. Marjolijn maakt hem uit voor asociale tokkie. Simon snauwt haar af dat ze altijd wat te zeiken heeft, slaat de deur dicht en gaat televisie kijken. Rond 06.00 uur ’s ochtends komt de buurvrouw voorbij fietsen. Simon zwaait naar de buurvrouw, zij zwaait terug en Simon gaat naar bed om te slapen, want hij moet ’s middags om 16.00 uur weer fris en fruitig in de fabriek aan het werk.

Om 11.00 uur komt Marjolijn thuis. Ze is doodmoe, want haar nachtrust was wederom verstoord. Met 36 katten is het een kwestie van seconden voordat je zo’n beest op de staart trapt. Bovendien laat de motoriek van Marjolijn bij vermoeidheid nogal wat te wensen over. Marjolijn stapt dus altijd wel per ongeluk op 1 van de 36 staarten. De kat begint ijselijk te gillen, waarna direct ook alle andere 35 katten het op een krijsen zetten. Simon die nog geen 5 uur geslapen heeft, zit rechtop in bed. Simon trekt verontwaardigd een oud shirt en een trainingsbroek aan. Hij belt aan bij Marjolijn, die op dat moment alles nodig heeft om de katten stil te krijgen. Na zo’n tien minuten stopt het gejank en kan Marjolijn Simon te woord staan, waarbij er een afgrijselijke walm van kattenstront door de voordeur Simon tegemoet komt. Simon roept vervolgends dat hij morgen al die katten verzuipt in de sloot verderop en loopt geërgerd terug zijn woning in. Slapen lukt hem inmiddels niet meer en dus gaat Simon ’s middags weer doodmoe aan de slag. Dit tafereel speelt zich dag in dag uit af.

Wij van ikwasinharen.nl vinden dat dit zo niet langer kan. Zowel Simon als Marjolijn verdienen beter. Daarom hopen we dat er in ruil voor wat reclame een leverancier van kattengrit is, die een laagje van 10 cm kattengrit bij Marjolijn op de vloer wil storten, zodat de kattenstront ’s nachts in ieder geval bedekt kan worden en Simon niet meer in die afgrijselijke lucht zit. En verder zoeken we een aannemer, die in ruil voor wat reclame een kleine luifel boven de deur van Simon kan maken, zodat Marjolijn bij slecht weer in ieder geval dat half uur droog kan staan tijdens het bellen en bonken op de deur. Mocht u deze twee mensen in nood met uw bedrijf willen helpen, dan kunt u contact opnemen met ikwasinharen.nl middels het contactformulier in de disclaimer. Laat deze twee stemgerechtigden alstublieft niet aan hun lot over!