Eindelijk een muziekprogramma op tv. Zoals vroeger. Klinkt misschien gek, maar muziekprogramma’s horen bij een cultuur. Vormen een beschaving. Als je de Nederlandse muziekprogramma’s vergelijkt met die uit Italië, Spanje, Duitsland en Frankrijk dan zijn wij natuurlijk een soort Hepie & Hepie en heeft Frankrijk bijvoorbeeld een Edith Piaf. Laten we niet gaan mierenneuken, een muziekprogramma op tv en dan nog wel over Mary Servaes; alleen maar hulde voor dat idee. En dat in 2023!. Een Nederlands muziekfeest met koren in klederdracht, louter smart, een eendrachtig publiek dat met elkaar zingt en elkaar omhelst in vreugde en troost? We dachten dat het verboden was, maar gelukkig werd het in 2023 toegestaan om Neerlands mooiste smartlappen van Mary ten gehore te brengen. Een ode aan Zangeres Zonder Naam, terecht. Slechts drie kwartier op NPO 1, buiten de primetime, onterecht.

De line-up zag er van te voren aardig uit, maar het schortte deze ode behoorlijk aan vocale kracht en energie. Een smartlap is energie, maar wat sommige artiesten kwamen doen, leek meer op een makkelijke declaratieklus dan om echt een ode te brengen aan Mary Servaes. John de Bever zong Mandolinen in Nicosia, en begrijp ons niet verkeerd, John is een held, maar deze versie klonk meer als een wortelkanaalbehandeling. Geen bereik, geen smart, geen energie. Daarna kwam Ria Valk het nummer Aan de Costa del Sol zingen. Nou ja zingen, zingen? Het was geen zingen, het was een treinramp. Daarna kwam iemand (Danny Habekrats?) het prachtige nummer Mijn pappie is enkel een foto zingen. Deze zanger had wel bereik en had zeker ervaring in het zingen van smartlappen, maar dit nummer (een van de mooiste nummers in het ganse land) vraagt smart, een snik, tranen en deze uitvoering bleef vooral oppervlakkig. Luister hier hoe het moet. Daarna kwam nog iemand iets verkrachten en toen eindelijk een goede volkszangeres; Astrid Nijgh. Keetje Tippel werd met veel energie gezongen. Prachtig nummer. Hoogtepunt van de avond. Millord (wat een prachtig nummer in elke taal) werd uitgevoerd door een jonge Marlane (bekend van?). Dat nummer had deze avond natuurlijk gezongen moeten worden door Ellen ten Damme, maar de kans is groot dat de artiesten geen enkele inspraak hadden in welk nummer ze moesten zingen. Marlane deed het verder naar behoren. Zo jong en talentvol, leuk om te zien. Mieke Stemerdink is een fenomeen. Zij deed Mag ik van u een lift meneer? subliem. Eindelijk echte smart, energie en snik. Of het nog niet genoeg extase was, kwam daarna Jacques Herb Witte rozen zingen. Heel de avond Jacques Herb graag, wat een fenomeen is dat. Daarna een duo dat het complete nummer van de autocue voorlas (zeg dan nee tegen de klus of boek als organisatie Mart Hoogkamer in plaats van deze 2 pipo’s).

We zagen halverwege de uitzending pardoes iemand onder de 40 in de zaal!!! Ontroerend en dat geeft hoop voor de toekomst. Ellen ten Damme (beste kleinkunstartiest en chansonzangeres van Nederland) mocht de gehele boel afsluiten met Mexico. Gelukkig een betere poging dan een paar dagen eerder in de studio van Omroep Max, dat was een compleet fiasco. Met publiek is zo’n nummer natuurlijk veel meer op zijn plaats en tevens makkelijker uit te voeren.

Beste van de avond? De Zangeres Zonder Naam zelf die in Paradiso geprojecteerd werd op een scherm en Mijn Leven zong. Kijk, dames en heren, zo moet het dus. Oplettend lezer merkt op dat de uitvoering Komedie van Dave von Raven niet wordt benoemd. Dat klopt. Sommige gebeurtenissen moet je niet meer benoemen, maar lekker diep begraven in het menselijk bewustzijn. Het optreden van Dave von Raven is gewoon nooit gebeurd. Nederland, wat kunnen we leren van deze avond? Nederlandse volksmuziek verbindt, ontroert, troost en geeft pijn een podium. Onderschat dat niet. Luister Zangeres Zonder Naam, want zij is oprecht de koningin van het levenslied.