Dit is het verhaal van Tulpenland. Lang, lang geleden was er een land waar zwarte tulpen rustig bloeiden en groeiden. Elke tulp was zwart. Het land had een prachtig laag landschap met vrolijke zwarte bloemen. De zwarte tulpen werkten heel hard, Tulpenland was arm maar iedereen hielp elkaar door de gure tijd heen. Er was eenheid in Tulpenland. De meeste tulpen in Tulpenland geloofden in Oppertulp Black Parrot. Black Parrot was heilig. In Tulpenland werden hoge gebouwen gebouwd om Black Parrot te eren.

Toen veranderde er iets in het land. Er kwamen bruine tulpen bij. En gele tulpen. Tulpenland had lang, lang geleden een paar koloniën. Vandaar dat er wat andere kleuren moesten worden opgenomen.  Die nieuwe kleuren geloofden ook in Black Parrot. Alleen op een andere manier. Nuanceverschillen in het geloof, zo kon je dat noemen. Dat samenleven ging best goed. De meeste bruine en gele tulpen werden geaccepteerd door de zwarte tulpen. Natuurlijk werden er af en toe opmerkingen of flauwe grapjes gemaakt over het kleurverschil, maar er viel nog steeds goed te leven in Tulpenland. Toen kwamen er ineens veel witte tulpen bij. En rode tulpen. Die witte en rode tulpen kwamen het land verrijken omdat het goed ging met Tulpenland. Het ging zo goed dat er te veel werk was. Duizenden witte en rode tulpen kwamen binnen om te werken. Zij geloofden niet in Black Parrot, maar in Oppertulp Grand Perfection. Een heleboel zwarte tulpen vonden dat maar niks of hadden er geen idee bij, maar de politiek in Tulpenland verzon allerlei redenen om nog meer witte en rode tulpen binnen te halen. Tulpenland was een gastvrij land en de nieuwe Tulpenlanders moesten goed worden behandeld. Ze hoefden de taal niet te spreken die onderling door zwarte tulpen werd gesproken. Ze kregen huizen toegewezen. Ze mochten via hun schotels rode en witte tv-zenders kijken. Ze mochten kinderbijslag sturen naar het land waar ze vandaan kwamen. Want niemand wilde natuurlijk de tijd terug van de Duitse Tulpen. Dat nooit meer.

Veel zwarte tulpen zagen hun weideveld veranderen. Er kwamen witte tulpenscholen (gefinancierd door witte en rode Tulpenlanden uit het Oosten), rode tulpen zwaaiden met rode vlaggen. Er kwamen gebouwen (gefinancierd door witte en rode Tulpenlanden uit het Oosten) waar de witte en rode tulpen de Oppertulp Grand Perfection konden vereren. In de buurlanden van Tulpenland bliezen allerlei witte tulpen zich op in de naam van Grand Perfection. In de politiek kwamen rode en witte partijen. De leider van het land waar rode tulpen oorspronkelijk vandaan kwamen, riep op om in Tulpenland voor veel rode kindertulpjes te zorgen. Zodat de normen en waarden onder de rode tulpen in Tulpenland gewaarborgd konden blijven, met welbevinden van Grand Perfection.

En zo waren de weidevelden van Tulpenland in een kleine 50 jaar voorgoed veranderd. Allerlei kleuren leefden door elkaar heen. De samenhang was weg. Participatietulpen alom. Veel zwarte tulpen werkten nog steeds heel hard, maar zagen allerlei jonge witte tulpen in dure auto’s rondrijden. Waren al die witte tulpen soms advocaat? Sommige zwarte tulpen ging vraagtekens zetten bij de verandering van hun van oorsprong zwart land, maar dat vonden veel witte en rode tulpen fascistisch. Dat nooit meer, weet je nog? Zelfs een heleboel zwarte tulpen vonden kritische zwarte tulpen fascistisch. Weet je nog die tijd onder Duitse tulpen? Dat nooit meer. Er werd zelfs een aankomende zwarte premiertulp vermoord door een andere zwarte tulp. Dat werd toegejuicht door veel rode en witte tulpen. Stiekem ook door veel zwarte tulpen. Als antwoord op de vraag of al deze dwingende kleurenverandering verstandig was voor het van oorsprong zwart land, zeiden veel zwarte Tulpen; ‘Mijn witte buurman zwaait gewoon naar mij. Dus wat is je probleem vuile nazitulp? Over 30 jaar stikken we allemaal door uitlaatgassen. Zie je dat gevaar dan niet?’ En zo eindigt het verhaal van Tulpenland. Niemand leefden nog lang en gelukkig.