Terwijl de warme maaltijd van gisteravond vermengd met sterke drank langzaam samenklontert met de vloerbedekking, zie ik dat de kalender al weer 9 februari aangeeft. Afgaande op het het ronkende geluid dat de dieselmotor van de vuilniswagen momenteel voor mijn door de zon verbleekte voordeur produceert, moet het 5 of 12 februari zijn. Terwijl ik deze rekensom in mijn bonkende hoofd weet af te ronden, besef ik dat de datum er in ons nietszeggende bestaan er niet toe doet. Het is de dag van de week welke bepaalt of de slijter wel danwel niet zijn deuren opent. En gezien de vuilnisman alleen op donderdag bedenkelijk in mijn met glas gevulde container kijkt en denkt, die man gaat het na 5 gele kaarten ook niet begrijpen, is mijn beroerde gevoel na een bezoek aan de slijter als sneeuw voor de zon vertrokken.